Demnia

Aren staarde wat benauwd naar de grond. De kale, vieze straatstenen waren een heel stuk interessanter als er een boze drakeling tegenover je stond. Zelfs als er geen grassprietjes tussen de stenen doorstaken die meehielpen aan een hopeloze poging om de stad wat te vergroenen was dat niet zo erg als Omorgal die Elia alles haarfijn uit wist te leggen. Die kobold was niet veel handiger dan Varro.
Hij kromp ineen toen Elia hen verweet dat ze dan moordenaars zouden zijn. Veel liever zou hij met zijn staart tussen zijn benen het bos in vluchten en weer bomen gaan knuffelen. Maar als ze er al stilletjes vandoor hadden kunnen gaan had de kobold nu weer de aandacht op hun gericht. En inderdaad richtte de drakeling het woord nu naar hen. De toon van zijn stem en de blik in zijn ogen was genoeg om alle haartjes op niet al te fijne plekken te doen overeind staan. Laat staan toen die woorden ook nog betekenis kregen.
Zijn verwijten klonken zo streng in zijn oren dat Aren niet eens doorhad wat de drakeling allemaal zei. Ook hij verplaatste zijn blik naar Varro en de kobold, en ook hij had geen idee wat hij moest doen. Varro scheen zich in Mriews vacht verscholen en Elia was duidelijk van plan er vandoor te gaan. Hij wist niet welk voorbeeld hij het best kon navolgen.
Hij schoof voorzichtig naar de kleine gnoom toe en tikte die nog zachter aan. "Zullen we dat maar doen?" fluisterde hij. "Of in ieder geval, ergens anders heen gaan? Nu?"

Mriew gaf geen antwoord. Het besteedde niet eens aandacht aan Varro: Het trommelritme bleef interessanter dan die vier wezens die alleen maar saai stil stonden. En toen het trommelritme stopte was er wel weer iets anders interessants: De visgeur die uit het huis aan de overkant kwam, of de jongen die op de hoek stond te schreeuwen met een stapel kranten naast zich.

Varro frummelde afwezig aan Mriews staart en wachtte tot iemand anders het probleem op zou lossen. Of eigenlijk hoopte hij dat de drakeling in het niets zou oplossen en er niets meer aan de hand zou zijn, maar die kans was nou eenmaal niet erg groot.
Een zacht tikje op zijn schouder vertelde hem tot zijn grote opluchting dat die oplossing erg dichtbij was. "Zullen we dat maar doen?" fluisterde Aren.

Wat ze precies gingen doen wist Varro niet, maar dat maakte niet echt uit. "Is goed," fluisterde hij terug, al kon Aren dat vermoedelijk niet horen.

"Uh.. We.. Denken dat we dat.. Gaan. Willen. Nee, we denken dat we willen gaan."
Hij staarde naar de voeten van de drakeling -ook daar zaten vervelend puntige klauwen aan- en hoopte dat hij wel door zou hebben dat hij het tegen hem had.
"Doei."

Zonder nog op te kijken zetten de gnoom wat stappen naar achter, draaide hij zich om en liep hij zo hard mogelijk weg. Dat hadden ze toch weer mooi opgelost.

Pas op de straathoek stopte hij met lopen en keek hij voorzichtig op. De jongen voor zijn neus zwaaide met een krant en schreeuwde iets over een speciale editie. Zonder te kijken waarover het ging griste Varro de krant uit de hand van de jongen, vouwde hij het ding open en begon hij midden op de bladzijde te lezen. Zo had hij een goed excuus om niemand aan te kijken en al helemaal niet achterom te kijken. Hij was hier niet. Hij was gewoon toevallig een gnoom met een krant. Zonder ook maar iets of iemand nog een blik waardig te keuren liep hij verder.

De krantenjongen staarde de gnoom verbaasd na en pakte een nieuwe krant van de stapel. Ze waren toch gratis.

Omorgal schudde zijn hoofd toen hij Varro's verstop poging zag. "Je hoeft je niet te verstoppen Varro. Ik neem het je niet kwalijk dat je die dwerg niet wil doden. Dat wil ik ook niet, maar het moet." Zo sprak hij in goed dragonisch en hij zuchtte en opende zijn vleugels, terwijl hij ze langzaam warm sloeg op het ritme van de trommel. "Het ziet er naar uit dat ik dit alleen moet doen." Zei hij in demniaans tegen niemand in het bijzonder. "Ful kos nii." En met een paar krachtige slagen van zijn vleugels steeg hij op.

Toen Omorgal opgestegen was dacht hij na over wat zijn volgende actie zou zijn. Die Varro, Aren en Elia weten natuurlijk wat ik van plan ben. Misschien dat ze op het idee komen die dwerg te redden... Er is maar één ding dat ze tegen houd: ze weten niet waar de dwerg is. Als ik achter die dwerg aan ga mag ik dus geen enkel spoor achterlaten, dus ik zal veel moeten vliegen. De draak zei dat de dwerg zich in het noorden bevind, daar moet ik dus heen vliegen. Maar misschien is het beter dat ik eerst naar het zuiden vlieg zodat ze me daarheen zien vliegen en dus denken dat de dwerg daar is? Nee, naar het westen, voor het geval ze denken dat ik ze op een dwaalspoor probeer te brengen en dus eigenlijk naar het noorden wil, het westen is dan veiliger. Dan gaan ze naar het oosten. Waarschijnlijk is het allemaal onnodig, ze zegen er niet uit of ze me achterna wilden zitten en bovendien niet al te snugger, maar het is beter geen risico's te nemen. En met die gedachte boog hij af naar het westen en in die richting vloog hij over de stad.

Aren bleef maar een paar seconden langer dan Varro staan. Hij was wat verbaasd, dat de gnoom nu ineens wel tot het besef was gekomen dat het allemaal niet zo'n geweldig plan was, iets wat hij al veel eerder had bedacht. maar de drakeling maakte het er ook niet naar dat de gnoom het nog als een spelletje kon zien. Toen hij nog voor witte jager speelde was het een stuk leuker.
Misschien was het uiteindelijk toch wel goed dat Varro zijn mond had voorbij gepraat, anders waren ze op een veel later moment met de drakeling in conflict gekomen, en wie weet of hij er dan ook zo makkelijk vandoor ging.
Omorgal keek echter niet zo heel boos meer. Hij had net zo goed de taal van een koe kunnen spreken, maar de toon die door het vreemde taaltje heen klonk was een stuk fijner dan die daarvoor.

Hij staarde de twee even verontschuldigend aan zuchtte even diep als de drakeling had gedaan. Het zag er naar uit dat de situatie toch nog een goed einde kreeg. De haardjes in zijn nek namen hun normale positie weer in en niet veel later draafde hij er vandoor om Varro in te halen. Ondanks alles wat er gebeurt was durfde hij de gnoom nog steeds niet alleen te laten.

Hij was al snel de hoek om. Het eerste wat hij zag was de krantenjongen. Hij staarde even naar de stapel papier en vroeg zich af hoe mensen die rare tekentjes toch interresant konden vinden. Toen zag hij Varro lopen, verscholen achter net zo'n ding. Dat iedereen die naar hem opzoek kon zijn hem nu net zo goed zou herkennen doordat hij met de rug van hen wegliep en alleen zijn hoofd verborgen was had hij duidelijk nog niet over nagedacht. Dat een mriew ernaast ook wel herkenbaar was was vast ook niet in hem opgekomen.
"Wat heb je daar?" vroeg hij terwijl hij naast hem kwam lopen. Hij staarde naar de zee van tekens, maar het enige waar hij iets wijs uit kon worden was het kleine tekeningetje onderin. "Kan je dat lezen? Is dat wat je met dat takje met grijze punt kan doen?"

"Uh.."
Wat heb ik hier?
Varro haalde zijn neus uit de krant, klapte hem dicht en bekeek de voorkant. Eigenlijk had hij geen idee gehad wat hij aan het lezen was: Het was iets met een hele grote tabel met een hoop vraagtekens en cijfers. "Een krant." Concludeerde hij, nadat hij het ding uitgebreid bekeken had. "De Demnia Bode," zei hij nog geen twee seconden later, toen hij ook de kop gelezen had. Hij keek omhoog naar de centaur, die onbegrijpend terug staarde. "Een Krant," herhaalde Varro, voor het geval dat Aren het niet verstaan had. Die krantenjongen zorgde nu eenmaal voor een hoop lawaai.

De centaur leek er nu niet erg veel meer van te snappen, dus Varro haalde zijn schouders op en las verder. "Het gaat over een lentebanket."
Opnieuw werd hij onderbroken door de centaur. "Kan je dat lezen?" Vroeg Aren nu.

Varro tilde hij hoofd weer op en staarde op zijn beurt de centaur aan. Hij had er nog niet bij stilgestaan dat, als de centaur niet kon schrijven, hij misschien ook niet kon lezen. Nu Varro er zo over nadacht waren er eigenlijk een heleboel wezens die niet konden lezen en schrijven. Misschien dat daarom die krantenjongen zo schreeuwt, dan weten ze toch wat er in staat.

"Met een takje.. Een potlood kan je schrijven. Zelf dat soort tekentjes maken," probeerde Varro uit te leggen. "En al die tekentjes hebben een betekenis, en dan kan je praten op papier. Dan kan je iets een keer vertellen, en kunnen toch een heleboel mensen het horen zonder dat je het vaker hoeft te vertellen. En je kan het ook naar wezens heel ver weg sturen, en die kunnen dat dan horen zonder dat je er zelf bent."

Tevreden met zijn uitleg dook hij opnieuw de krant in. Het was best lang geleden sinds hij er voor het laatst een had gezien: Zeker voor de kamer buiten tijd. Hij had kranten altijd leuk gevonden, ze stonden vol met informatie. Hij kwam ze alleen niet erg vaak tegen.
"Dat lentebanket is een feest," vertelde hij, nadat hij het eerste stukje gelezen had. "In het mystieke woud, vandaag. En morgen." Terwijl hij wachtte op antwoord van Aren bladerde hij het ding door. "Met een loterij, en wedstrijden en optredens en andere dingen."

Bovenop Shrooms schouder had Fyr perfect toezicht op de kraampjes die het marktplein bezaten. Daar zat ze voorlopig wel goed, zo besloot ze. De vele marktwaren waren zelfs kleurig en geurig genoeg om haar tevreden te stellen. Niet dat ze nou zoveel gezien had. In het feeëndorpje in Sashira hadden ze nog nooit van markten gehoord. Alle bewoners bleven bij hun eigen kleine huisje en speelden slechts met de andere feeëen, of dieren uit het woud. Een grote markt, een grote stad, zouden ze niet zo gauw bezoeken. Grote lieden vonden ze gevaarlijk, veel te bang om in een kooitje gestopt te worden of te verdwijnen onder een van hun grote voeten. Grote lieden, daar moest je uit de buurt blijven. En dat deed iedereen dan ook. Behalve zij dan.

Ze staarde naar tassen, kleding, voedselwaar, allemaal tig keer zo groot als zijzelf was. Zo nu en dan sprong ze op de tafels om het spul van dichterbij te bekijken, of de kooplieden af te schrikken. Misschien waren niet alle feeën zo braaf als in Sashira, dacht ze verder terwijl ze zich weer veilig en wel op Shrooms schouder plantte. Er waren wel eens buitenlandse feeën in het Sashiraanse oerwoud aangetroffen. Zij waren een stuk minder teruggetrokken en pienter als haar volk. Misschien had zij ook wel buitenlands bloed.

De gedachten aan haar kleine dorpje waar ze zo graag vandaan had gewild stemde haar triest. Ze mochten dan wel saai en braaf zijn, Fyr was het nieuws van de val van Sashira niet ontgaan. Zoals niemand de vele wezens die ineens over de straten stroomden zou zijn ontgaan. In wel hele bekende kleding, met een nog bekender taaltje. Het was haar meteen opgevallen wat er aan de hand was. Ook dat lag in haar aard.

'Wat?' mompelde ze verward toen Shroom iets tegen haar zei. Haar gedachten waren veel te ver weg, terug in haar thuisland, en ze hoopte maar dat haar dorp de val had overleefd. De feeën waren zo klein, daar zou een horde lompe ondoden vast wel omheen lopen, zo hoopte ze. Verstoppen was in ieder geval iets waar de kleine wezentjes erg goed in waren.
"Of je de stad uit wil? Waarom?" Binnenkort zou ze naar haar dorp terugkeren om te kijken of het nog overeind stond, beloofde ze zichzelf. Haar vertrek hadden de dorpelingen dan wel niet zo geweldig gevonden, ze voelde zich nog altijd met hen verbonden.

Shroom zei weer iets. Ze knipperde even met haar ogen en belande weer in Demnia stad. "Vind je de markt niet leuk?" Ze hoorde Shrooms maag knorren van de geuren die hen tegemoet kwamen en moest toegeven dat zij ook wel honger had. Even vroeg ze zich af of ze ook eten in feeënformaat verkochten, maar op dat moment viel haar de grote stapels kranten op die her en der werden uitgedeeld. "Wat roept die daar?" vroeg ze zich hardop af waarna ze van Shrooms schouder sprong en hem aan zijn arm meetrok in de richting van een van de krantenjongens, hoewel dat uiteraard niet heel veel nut had. Schroom was gelukkig zo meegaand dat hij de hint wel begreep, en enkele seconden later hadden ze al een krant te pakken. "Lentebanket?" mompelde ze verbaasd terwijl ze zich over de (voor haar) grote letters bewoog. In Sashira bestond zoiets niet. "Dat klinkt leuk..." mompelde ze verder terwijl ze de tekst voor Shroom vertaalde. Nuri klaagde ondertussen dat hij geen aandacht kreeg, maar die had ze nodig voor het nieuws. "Wat denk je, jij wilde naar het bos, toch? Daar hebben ze vast ook leuke dingen." Vooral het feit dat het bij de elfen plaatsvond sprak haar wel aan. Zo vaak kreeg je niet de mogelijkheid een elfendorp te bezoeken.

Ondertussen was Nuri de bezigheden van zijn baasje zat. Hij kraste ongeduldig, klapte eens met zijn staart om te laten zien hoe ongelukkig hij wel niet was en deed toen iets wat hij als trouwe metgezel van Fyr maar heel zelden deed. Hij keek haar even aan, spreidde zijn vleugels en sprong er vandoor. Hij wist heust wel dat dat niet mocht en wilde absoluut niet zijn baasje teleurstellen, maar daarboven in de lucht had hij wel een hele aparte vogel zien langskomen...

Hoewel Shroom weinig kon volgen van de dingen die Fyrfee mompelde terwijl ze aan het lezen was wist hij meteen al helemaal zeker dat ze iets leuks had gevonden. Fyrfee was namelijk een fee die leuke dingen bedacht, dus wat het ook was dat ze interessant genoeg vond om te lezen moest wel leuk zijn. Toen ze vertaalde wat er op de voorkant van het dikke pak papier geschreven stond begon hij dan ook te grijnzen.
"Ja entebanket leuk!" zei hij met een opgewonden kwispeltje, al had hij geen idee wat een banket eigenlijk was. Maar als het in een bos was en Fyr zei dat het waarschijnlijk leuk zou zijn geloofde hij het graag.

Voordat ze meer konden zeggen besloot de kleurtjesvogel echter dat het tijd was om de vleugels te strekken, met als gevolg dat Shroom en Fyr allebei verbaast naar boven staarden. "Nu geen touwtje." zei de faoladh teleurgesteld. "Toch vangen?" Hij begon al achter de papagaai aan te lopen, met zijn hoofd in zijn nek om de vogel te kunnen blijven zien, wat helemaal niet handig was met alle wezens en de scheerlijnen van de vele kraampjes.

Enthousiast had Hans het nieuws aangehoord van voorbij lopende mensen. "Hey Wuki! Er is een feestje in het bos, loterij enzo, veel te rollen." zegt hij tegen de Moklin met een knipoog. Hij draaide zich naar Jude. "Wat jij? Ik ben voor om daar eens een kijkje te gaan nemen. Ik wil wel rijk worden haha."

Niké hoorde de man die bij het mensaapje stond iets zeggen over een feestje in het bos met een loterij. "Is dat niet toevallig het lentebanket?' vroeg ze. 'Vorig jaar zou ik daar eigenlijk heen gaan, maar toen waren we opeens in Sashira... Ik zou het graag nog een keer willen zien.' En geld verdienen met de loterijen, dacht ze erachteraan. "Ik was in ieder geval van plan om daarnaartoe te gaan, als jullie willen kunnen jullie wel mee?' zei ze vervolgens. Het grapje met de muziekinstrumenten had lang genoeg geduurd naar Niké's smaak en ze wilde wat anders gaan doen. De perkamenten rol met de vreemde tekens had ze nog niet kunnen laten vertalen, misschien dat ze oude bekenden tegen zou komen op het lentebanket die wel wisten wat er op de rol zou staan. En voornamelijk ook aan wie ze het zou toevertrouwen om de rol mee te delen.

Ze vroeg zich af of de oude bekenden, die ook mee waren gegaan naar Sashira, haar nog zouden herkennen. Al die tijd dat ze weg geweest was en geen contact met de buitenwereld had gehad, had haar een vreemde in haar eigen ogen gemaakt. Nooit had ze geweten dat ze het gemist had om met andere wezens op te trekken, maar nu ze zo samen stond met het meisje met de trommel, de mensaap en de man snakte ze naar het samenzijn met anderen. Het lentebanket zou daar alleen maar aan bijdragen.

Wuki was nog volop in de trans van de fluit die hij had gehad en de aandacht die hij had gekregen toen hij speelde dat hij even moeite had met de overschakeling van onderwerp waar Hans mee kwam. De drowvrouw die erbij had gestaan leek het een geweldig idee te vinden en met pretoogjes keek Wuki naar Hans. Vroeger had hij alleen Ixia om op terug te vallen, maar nu maakte hij met de dag meer vrienden sinds hij Hans ontmoet had. Hij werd direct enthousiast om naar dat feest toe te gaan. Wie weet zou hij daar wel meer vrienden maken. Misschien zou Ixia daar ook wel zijn. "Ik wil wel mee" begon Wuki enthousiast te springen.