Demnia

De woorden van Hans drongen langzaam tot Wuki door. Het stopte de tranen niet direct, maar hij noemde zichzelf een geweldig avonturier en vond het blijkbaar totaal niet erg om op een dief gestuit te zijn. Sterker nog, de man leek zelfs met Wuki te willen samen werken. Dit wekte interesse bij Wuki, "Wat... wat kun jij allemaal dan?" vroeg hij nog na snikkend. Duidelijk was in ieder geval dat Hans vele malen slimmerder was dan Wuki en dat zou goed van pas kunnen komen. Na het probleem met de rollen die Wuki was verloren had hij dolgraag naar de tempel gewild om toch zijn eerlijke deel te halen, zijn slaatje eruit te slaan. Misschien kon Hans hierin wel een rol spelen.

"Misschien kunnen we..." wilde Wuki zeggen toen hij even verderop bij een stenen bankje iets bekends zag liggen. Dat was één van die rollen die hij verloren was! Zo snel Wuki kon rende hij erheen om het ding op te rapen en het terug naar Hans te brengen. "Dit is één van de rollen van de tempel. Ik had een tas vol hiervan, maar was alles verloren hier in de stad. Als ik de mensen waarvan ik het heb... meegenomen... moet geloven staan er allemaal geheimen in over de tempel en waar er grote schatten verborgen liggen" zegt Wuki terwijl hij de rol aan Hans geeft, "Jij kan vast lezen?" vervolgde hij hoopvol.

Jude liep uit de herberg en kwam terecht in de mensenmassa. Bijna onmiddellijk had ze door dat het geen eenvoudige opgave zou zijn om de aapmens te vinden. Jude was immers vergeten hoe immens Demnia-stad wel niet was en hoe belachelijk veel mensen er rondliepen in de straten van Demnia. Bovendien kon ze, indien ze het beest zag, niet gewoon naar hem toelopen en een gesprek met hem beginnen, dat zou immers argwaan opwekken. Jude had een plan nodig en momenteel had ze allesbehalve heldere ideeën.

Ze liep wat te slenteren door de straten, hopend om het wezen te vinden, tot ze plots een jongleur tegenkwam. Het was een kleine jongen van een jaar of 8 die vrolijk 5 balletjes tegelijk de lucht in hield door ze sierlijk in boogjes te gooien. Hij glimlachte en knikte naar de mensen die passeerden en het viel Jude op hoe graag mensen terug knikten, een aantal enkeling zwaaiden zelf vrolijk en riepen iets in de trant van: "Hey, je word iedere dag beter!" of " Goedemiddag Michiel, mooie dag vandaag hé!". Achterlijke mensen, een kind trekt zich niets aan van het weer of beleefdheden. Dacht Jude, totdat het jongetje vervolgens iets terugriep of een klein gesprek begon. Ach, het is tenslotte zijn job om vriendelijk te zijn tegen iedereen Concludeerde Jude in haar hoofd en ze liep verder maar het was wel blijven plakken.

Iedereen vind een straatartiest leuk en te vertrouwen en ze zien ook massa's mensen passeren, dit kan wel eens de oplossing zijn. Jude streelde over het vel van haar trommel die met touw aan haar zij hing. Als Jude alleen was maakte ze vaak een vuurtje en begon op het ding te spelen, nee dat was eigenlijk niet het geval: ze speelde met de trommel. Vaak begon zo'n sessie heel saai en ingeoefend maar al snel dwaalden haar gedachten af naar plaatsen waar ze zonder muziek nooit ging geraakt zijn, en de geluiden... Die gingen mee naar die plaatsen. Het resultaat was muziek waar je niet echt een gevoel op kon plakken door er snel naar te luisteren. Het was een belevenis, een totaalervaring, een verzameling aan herinneringen. Er was meer aan de hand dan enkel geluiden en Jude schreef dat voor een deel toe aan de energie die ze voelde in haar handen als ze ritmisch het trommelvlies aanraakte. Het was pure energie, onaangetaste magie die opgenomen werd door de trommel en in muziek werd omgezet.

Jude had nog nooit als straatartiest iets gedaan maar toch besloot ze om op een marmeren bankje te gaan zitten en ze nam de trommel tussen haar benen. Ze zag onmiddellijk dat er meer mensen naar haar begonnen te kijken en dat was te merken aan haar eerste noten: ze waren dof en zonder betekenis, het was gewoon een leeg ritme zonder meer. Niet aan denken, je zit gewoon alleen onder een boom bij je kampvuur en je speelt over dat meisje dat je hebt leren kennen in de herberg. Nog steeds waren haar eerste noten allesbehalve indrukwekkend omdat Jude erg onnatuurlijk zat omdat ze de passanten niet wilde aankijken.

Maar dan kwam dat moment, die kleine vonk van inspiratie, die nodig was om de trom in vuur en vlam te zetten. Jude speelde over hoe het meisje een liefde had die haar niet zag staan en over hoe ze geld verzamelde om later een huis te kunnen betalen, over hoe ze een keer bestolen was en over hoe ze eens geld had gestolen uit de koperen lepel. Ze speelde over hoe het meisje gefascineerd was door water en over hoe ze uren kon kijken naar de sterren met haar kleine broertje. Jude dacht niet meer na en liet haar trom een levensverhaal vertellen over een meisje dat ze juist ontmoet had en dat Jude heruitgevonden had. Op een bepaald moment was het zelfs zo dat Jude niet meer hoefde na te denken over het meisje haar leven, ze voelde gewoon welke emoties er waren en hoe die moesten worden omgezet in trommelgeluiden. Ze was al zo'n vijf minuutjes bezig met spelen toen ze bijna vergat dat ze in het midden van de straat aan het optreden was om een moordenaar te vinden. Langzaamaan hief Jude haar kin op en durfde ze de voorbijgangers aankijken. Af en toe kon er zelfs een klein knikje vanaf. Ze vond het ongelooflijk hypocriet van haarzelf, ze had immers zelf een hekel aan die kleine inhoudsloze sociale interacties maar als dat nodig was om magiërs te redden van een moordenaar dan was dat maar zo. Jude speelde en speelde en bleef op de uitkijk voor een aapmens.

Op haar weg terug naar Demnia stad ziet ze een aantal handelaren, aangezien ze een grote handelskaar bij zich hebben.
''Oi! Wachten. In het Mystieke Woud zitten rovers. Ik heb er net twee gedood, maar er zijn er totaal nog acht over. De leider, een boogschutter, en zes normale rovers, met roestige wapens.''
Terug op adem komend, leunt ze even op de kar, terwijl de handelaren haar dankbaar aankijken, en de wachters kijken gealarmeerd.

De handelaren bedanken haar en bedenken zich wat ze gaan doen. Voor ze kunnen beslissen, gaat Amelia door. ''Wacht een paar uur. De tempel heeft faciliteiten die mij kunnen genezen. Als jullie de tijd willen nemen om veilig over te kunnen komen, wachten jullie op mij.'' Zonder te wachten op antwoord, rent ze verder naar de tempel, waar ze hetzelfde ritueel als ze vorige keer doorloopt:

Als dank gooien de handelaren haar elk een buidel van tien goud toe, en Amelia ziet ze wachten. De wachter bij de poort, die haar herkende (hij was immers dezelfde die haar zag aankomen, toen ze de drie anderen had gedood.)De wachter keek ook dankbaar, aangezien hij doorhad dat als ze de ''de ballen'' had om de stad binnen te komen lopen, ze ook goed bezig was om de situatie in Demnia te redden. Een knikje was voldoende, en ze rende snel door naar de tempel.

Velen gingen uit de weg voor de bebloede en vol met pijlen zittende Amelia. Haar lamellenpantser was vrij makkelijk te reparen: De pijlen zaten in de leren stukken van haar harnas, en de tempel kwam al vrij snel in beeld. Hier en daar kwam een ''uit de weg. Tempelganger in aantocht'' uit de monden van Amelia, en een aantal wachters die haar hadden herkend. Erg veel deed het haar niet, de pijn en wonden moesten weg. Ik heb een belofte gemaakt, en die om ik na.

Ze zag één van de leden van de Irkaanse Garde op straat, en de blik die hij haar gaf, was genoeg. Geen contact. Stilte, infiltratie Eindelijk kwam ze bij de tempel aan, en al gauw herhaalde het verhaal zich: Een priester bood zijn diensten aan, voor de prijs van twintig goudstukken. Erg vond ze dat niet, aangezien ze nog genoge had gestashed bij de Irkaanse Garde, in haar persoonlijke kist.

Schiet nou maar op, idioot. Ik heb rovers te doden.. De priester keek afkeurend naar de wonden, maar sprak de spreuken uit, en ging veel te veel op in het genezen. ''moge de godin'' JAJA, IK GELOOF HET WEL! genees me nou maar bulderde het door Amelia's hoofd heen, terwijl haar spieren weer natuurlijk werden, niet gedwongen door adrenaline werkten.
Al snel was ze weer op weg naar de handelaren, die ondertussen zichzelf hadden klaargemaakt. Vijf tegen acht. Met mij erbij zou het geen probleem moeten zijn.

Het was al laat, de maan stond hoog aan de hemel, maar om de één of andere reden was dat geen reden om Niké ervan te weerhouden zich door de straten van Demnia te wanen. Misschien was het juist wel dé reden. Voor lange tijd had ze alleen rondgezworven, ver weg van haar vrienden. Ze was ze ergens tijdens haar reizen kwijtgeraakt en had ze niet meer teruggevonden. Door het gebrek aan gezelschap was ze bijna gek geworden, maar ze had zich herpakt op het moment dat ze een rol perkament vond. Op die rol stonden allemaal vreemde tekens in een taal die Niké niet sprak. Dat was ook de reden dat ze nu in Demnia Stad was. Iemand zou deze tekens vast moeten kunnen vertalen. Ze was vanmiddag aangekomen en had eerst gegeten in de Koperen Lepel. Het had een hoop herinneringen naar boven gebracht die Niké lange tijd geleden weg had gestopt en ze was dan ook niet lang gebleven.
In de schaduw van een gebouw bleef Niké even staan om te controleren dat de rol perkament nog goed weg gestopt was in haar mantel. Toen dat zo bleek te zijn liet ze haar mantel weer op de plek vallen en keek ze omhoog. Ze stond voor de smederij waar ze haar eerste wapens had gekocht. De wapens die ze nu nog steeds bij zich droeg aan een riem om haar middel. Ze glimlachte kort en triest en liep weer verder, steeds ervoor zorgend in de schaduwen van de gebouwen te blijven. Toen Niké voor het laatst weg was gegaan uit Demnia Stad was er een nachtklok ingesteld geweest en was het in- en uitkomen van de stad een hels karwei. Omdat ze niet wist of die nachtklok nog steeds gold kon ze maar beter het zekere voor het onzekere nemen.
Niké had geen idee waar ze heen liep, of wie ze zou kunnen opzoeken om het raadsel van het perkament te ontcijferen. Ze vertrouwde compleet op haar instincten, in de hoop dat die haar naar de juiste plek zouden brengen. Het was een gok geweest om naar Demnia Stad te komen, eentje die hopelijk goed uit zou pakken.

Geïrriteerd liep Amelia Demnia Stad weer binnen.
En vervolgens huil je om je moeder als je verslagen wordt. Voordat je doodgaat... Zal je boeten... Zwaar
De dode handelaren en bewakers waren door haar dood. Ze kon niet weten dat de rovers daar waren, met zoveel. De overmacht was te groot.

Ik zal 'm krijgen. Ik zal 'm krijgen. Het uiterlijk van de man had ze in haar geheugen gegrift. De volgende keer dat de rovers haar tegenkwamen, zouden ze het onderspit delven. Daar was geen twijfel over mogelijk. Zij zullen hun laatste momenten beleven in de meest pure angst die zij ooit hebben gekend. De dood is een weg naar iets nieuws. Maar zij? Zij zullen leven, als slaven. Als ik maar gewoon iets meer soldaten had in plaats van bewakers. Een stuk of tien soldaten zou dit zo kunnen oplossen zonder schrammetjes. Ik zou... Ik kan naar mijn oude stad gaan, en mijn zussen om hulp vragen, als ze daar nog zijn... Yah mag weten waar ze heen zijn gegaan...

Overmand door woede en onmacht duwde ze een aantal onoplettende burgers aan de kant, en binnen een korte tijd had ze de Irkaanse Garde bereikt. Ze vond Adhrin al snel, die niet tevreden keek. Voordat Amelia de kans kreeg, werd ze tegengehouden door twee van de leden. ''Momentje. Nog steeds geen geluk met de rovers?'' fluisterde er een van hen.
Amelia schudde haar hoofd. ''Nee. Binnen een uur of drie tijd hadden ze de hele bende daarnaartoe gehaald. Met alleen al vijf echte krijgers zou het zo opgelost zijn...''
Woede overmande haar weer, en ze voelde haar spieren aanspannen.
Wat voor andere opties heb ik? Hun schuilplaats was dichtbij. Hun lichamen waren verdwenen. Zonder een basis dichtbij zou het niet makkelijk geweest moeten zijn om zo snel een enorme groep op te zetten. Ze zijn beter georganiseerd dan ik dacht. Adhrin's informatie liet ook te wensen achter. Dit zijn rovers die geleid worden door iemand, of meerderen met tactische kennis. Die leider... een lage, bijna onhoorbare grom ontsnapt haar lippen, en de leden kijken verbaasd.

Toen Adhrin haar eindelijk naar binnen liet komen, salueerde Amelia. ''Adhrin... Die rovers zijn gevaarlijker dan ze op het eerste opzicht leken. Ik ben wel dichtbij hun basis geweest, en een aantal slachtoffers gemaakt, die er trouwens heel makkelijk vanaf kwamen.'' Amelia zuchtte eens diep. Wat ze ging vragen ging tegen haar principes in: Gevaren waren er altijd, maar het leiden van een groep krijgers, die mogelijk als mieren vertrapt konden worden in een verrassingsaanval, zat haar niet lekker. Goden sta me bij. ''Ik heb hulp nodig van ervaren krijgers die mij kunnen helpen. De winsten zullen... Hoog zijn als je bedenkt dat er geen enkele reis meer e andere kant heeft gehaald. Het contact met Damin is ook verdwenen, hoorde ik op straat.'' Moedeloos en in een bijna bloedlustige gedachtenstroom, laat Amelia zich neerstrijken in een van de rijk beklede grote stoelen. De dood zal komen voor je... En hij zal pijnlijk zijn. Langzaam, en pijnlijk.

Jude was verbaasd toen de eerste zilverstukken kletterend voor haar op de grond vielen. Juist ja, dat hoort bij het straatmuzikant zijn.... Hoewel het geld voor een doorwinterde bard waarschijnlijk maar een peulenschil, het oprapen niet waard, zou zijn deden de gulle giften van de voorbijgangers een niet te beschrijven plezier. Op één of andere manier hield ze terug van deze mensen, ondanks haar afgunst voor hun waarschijnlijk vreemde beweegredenen. Jude had nog nooit om een andere reden gespeeld dan om haar plezier of om een moment intenser te beleven en het deed haar dan ook genoegen om te zien dat anderen haar muziek konden appreciëren. Ze voelde de energie en passie door haar lichaam gieren en dat vertaalde zich dan ook in het geluid dat de trommel tentoonstelde. Daar waar het eerder een levensverhaal beschreef, was haar muziek nu pure emotie: passie, hoop, vuur, magie.

Jude kreeg plezier in het spelen op straat en vergat even haar oorspronkelijke missie: de aapmens vinden. Ze was vriendelijk tegen de mensen die haar een gift gaven en zelfs tegen zij die even stonden te kijken zonder zelfs maar een koperen muntje haar richting uit te gooien. Jude bracht voor haar vreemde geluiden uit zoals "Dankuwel, moge Myschra goed voor u zijn!" of " Prettige dag verder!". Hoewel de roodharige dame nog altijd even vurig tegen religie en etiquette gekant was, kwam het er allemaal wel heel spontaan en natuurlijk uit. Dat was, tot het besef kwam dat ze nog steeds niet het harige monster had teruggevonden. Plots begon Jude een beetje de hoop te verliezen dat ze ooit nog op het spoor zou komen van de would-be moordenaar. Toch bleef ze doorspelen en uitkijken naar het wezen. Ik kan hier nog lang zitten, dus ik kan maar beter wat genieten van het muziek spelen dacht Jude bij haarzelf en dat deed ze dan ook maar.

Niké had geen idee hoe lang ze gelopen had, de wereld was in een waas aan haar voorbij gegaan, maar toen ze om zich heen keek zag ze dat ze zich op een plein bevond. Het was hier drukker dan in de andere straten waar ze was geweest. Niké had geen idee waarom ze precies op deze plek stil was gaan staan, maar er moest een goede reden voor zijn geweest. Ik kan hier maar beter even blijven en proberen te ontdekken wat er zo speciaal aan deze plek is, dacht ze bij zichzelf en ze leunde tegen een muur aan.

Ze had de kap van haar mantel omhoog gedaan op het moment dat ze de Koperen Lepel had verlaten en was blij met die keuze. Van onder de kap kon ze makkelijk de straten in de gaten houden, zonder dat iemand het vermoeden had dat ze in de gaten werden gehouden. Tenminste, dat hoopte Niké. Er kwamen een hoop mensen langs, pratend en lachend, rennend of juist hinkend. Maar niemand waarbij Niké het gevoel had dat ze van enig belang waren. Terwijl ze de menigte in de gaten hield hoorde ze zacht, onder al het lawaai uit, een bijna onhoorbaar geluid. Ze kon er haar vinger niet opleggen en dus besloot ze haar aandacht naar het geluid uit te laten gaan. Nu ze beter oplette hoorde ze dat het een ritmisch geluid was, alsof iemand een trommel bespeelde of iets dergelijks. Het was wel een vreemd geluid, soms leek de speler een vast ritme aan te houden en op andere momenten was er geen ritme te ontdekken in de geluiden.

Hier blijven staan gaat me niks verder helpen… Ik kan maar beter op die geluiden afgaan, dat is een beter doel dan hier wachten en hopen tot de juiste persoon voorbij komt. En ik diegene herken. Met die gedachte duwde Niké zich van de muur af en volgde de geluiden van de trommel. Het duurde niet lang voor ze de bron had gevonden. Een meisje, met een trommel tussen haar benen, dat op een marmeren bankje zat. Tijdens het lopen waren de geluiden veranderd, maar Niké was niet ervaren genoeg in de kunsten van de muziek om precies te zeggen waar dat aan lag. Ze nam een beslissing en liep op de trommelspeelster af. Onderweg liet ze haar kap zakken en toen ze bij het meisje was liet ze zich met een plof op het bankje vallen, haar hoofd tegen de muur steunend.
“Of je bent een beginnende trommelspeelster, of je speelt vanuit je hart”, zei Niké en ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze het meisje aan kon kijken.

Hans legde de Moklin uit. "Ik beste Moklin ben een magiër. Al ben ik gespecialiseerd in anti water. Ik hou niet zo van water. Hou jij van water?" Vroeg hij de Moklin. Terwijl de Moklin uit het niets weg rende. Hans snelde achter hem aan en luisterde aandachtig naar zijn verhaal over de rollen. "Ik kan wel Demniaans lezen. Laat eens zien, zei hij terwijl hij de rol aanpakte zonder te wachten. Hans bekeek de rollen eens geinterreseerd en probeerde ze te lezen. "Eh Wuki, ik kan dit echt niet lezen. Deze taal komt mij echt niet bekend voor. Ik denk niet dat het elf of dwerg is ook. Heel vreemd." Hans doet nog een flinke poging met turen naar de letters en wreef eens in zijn ogen. Hij keek om zich heen en zag in de straat een mens naar hen staren. "Eh Wuki."Vroeg hij de Moklin. "Iemand staart naar ons. "Hij gebaarde zo onopvallend mogelijk over zijn schouder in de richting van de mens. Misschien tijd dat we dit ergens anders gaan proberen te lezen?"

Wuki keek om in de richting die Hans wees en zag een bard met een handjevol mensen eromheen staan. "Dat is een bard" probeerde Wuki uit te leggen verbaast dat Hans er zo op reageerde, "Ik denk dat ze gewoon hoopt dat wij ook naar haar muziek komen luisteren. Kom je mee?" zegt Wuki terwijl hij zich al in de richting van de bard begeeft.

Hans daarentegen had zijn oog nog op de rol die ze eerder vonden. Het leek erop dat hij wat tekens begreep. Nog steeds was de tekst grotendeels gebrabbel voor hem, maar als hij er even tijd aan besteedde wist hij wel een aantal dingen te ontcijferen. Wuki stond ondertussen al vrolijk meedeinend op de muziek vooraan in het groepje.


Vaardigheidsrol lezen en schrijven gedaan voor Hans (M3), ongeleerd = 2d6 +1/10 int (6= succes, 2 successen benodigd). Rolls: 6, 6, 5: Succesvol.