Demnia

Hans loopt samen met een varkentje in een jurk, en nog een man de Koperen Lepel binnen, en er is een klein dwaalspoortje aan kwijl van zijn kin aan het afdruipen.

'Haaaans, wat gaan we doen vandaaag?' vraagt hij aan henk, heilig ervan overtuigd dat hijzelf hans heet.
''Helga! Niet laarzen snuif! Dat is slecht! foei!' blaft hij tegen het bejurkte varkentje.

'Haaaans, wat wil je nou gaan doeeeeeeeeeeeeeeeeeeen?'

GMpost Eriatar, Lillyeth en Ragnar:

"Een grap? Dat was serieuze interesse." Han keek vriendelijk terug, hij was inmiddels wel gewend aan raar volk in zijn herberg. Als herbergier van de beste herberg in Demnia stad was dat immers nogal onvermijdelijk. Demnia stad trok al een hoop raar volk, en een groot deel daarvan bracht ook een bezoekje aan de koperen lepel. "Tja, dat is lastig," besloot hij aan het einde van het verhaal, terwijl hij een glas wijn voor Kanokrek neerzette. "Waar iemand heen gaat als hij een mentaal probleem heeft.. Daar vraag je me wat. Je zou het bij de tempel van Tierna kunnen proberen, daar zijn een hoop genezers en misschien ook wel wat die weten wat ze met mentale problemen aanmoeten. Als je liever een andere manier kiest zou je ook een oud kruidenvrouwtje kunnen zoeken met geheimzinnige middeltjes die misschien wel een oplossing zijn voor je probleem.. Maar ik zou toch eerst naar de tempel gaan voordat je die optie probeert. Daar kunnen ze je vast ook verder helpen als ze zelf geen oplossing weten."

Han knikte vriendelijk naar de jonge elf toen ze de gelagkamer binnen kwam, en wenkte haar. "Een goede morgen," begon hij vriendelijk, "Hoe beviel de kamer? En je wilde naar de tempel van Tierna geloof ik? Laat ik nou net een andere klant hebben die daar ook naartoe moet, misschien.." Hij richtte zich weer tot Kanokrek. "Als je toch naar de tempel gaat, kan je dan misschien deze elf meenemen? Ze is ernstig in de war en ik hoop dat ze haar bij de tempel kunnen helpen, maar om haar in deze staat alleen door de stad te laten zwerven.. Haar naam is ze ook vergeten, maar ik heb haar Roodhart genoemd. Wil je dat voor me doen?"

Voordat Han Kanokrek's antwoord kon afwachten, werd zijn aandacht alweer opgeëist door de volgende klanten. Hij zette een paar stappen opzij, zodat hij goed zicht had op de twee mannen die net zijn herberg binnen waren gekomen, met een klein varkentje achter hen aan. "Heren, is die big zindelijk?" riep hij door de herberg heen. Ergens vroeg hij zich hetzelfde af voor de nieuwe bezoekers zelf, maar hij besloot met die vraag nog maar even te wachten. "Zo ja, dan is hij van harte welkom zolang jullie hem bij jullie houden. Zo nee, kan een van jullie dan met hem.. pardon, haar, buiten wachten?"

Henk kijkt een beetje wazig om zich heen. "Ik ben Henk, Hans. Jij bent toch Hans?" Vraagt hij twijfelend aan zichzelf. "Nu weet ik het ook niet meer." Hij kijkt even bedenkelijk om zich heen en ziet het varkentje aan een random achterste van een man ruiken. Henk stoot Hans aan en wijst naar het varken. Hij begint te gieren. "Wat we gaan doen."Hij kijkt om zich heen in de herberg."Haaans! We gaan op zoek naar onze godin der gerechtigheid!" Roept hij heel wijs. "Maar, we kunnen ook bier drinken of kijken of we een geit kunnen vangen voor onze party. Zal Helga ook vast leuk vinden."

Ondertussen ving Henk de vraag op van de herbergier. "Zinderlijk? Wat denk je zelf? Het is een varken. Die praten helemaal niet! " Hij draait zich naar Hans. "Die is het spoor een beetje bijster geloof ik Henk." en begint te grinniken. "Een pratend varken pffff"

"Nou ik ben blij dat het geen grap is" zei Kanokrek nors, terwijl hij het glas pakte. "Er word genoeg over me gezegd door hoe ik eruit zie. Enig idee hoe erg je dat op de zenuwen werkt? Vast niet. Nee, wit zijn heeft alleen maar nadelen. Ik kan het weten." Voorzichtig nipte hij van de wijn, hij had al eens een grote slok zure wijn genomen. Geen ervaring om te herhalen. Gelukkig was deze wijn niet zuur dus Kanokrek kon een grotere slok nemen.
"Goed, de tempel zei je?" zei de monk tegen Han die al doorgelopen was. "Oh, dan neem ik maar aan dat je de tempel zei, en dat ik iemand mee moest nemen?" Kanokrek keek naar de elf die Han hem had aangewezen. Moet kunnen denk ik. Dacht hij. Haar ogen, totale onschuld lijkt het en... Ha! Han zei al dat ze geheugenverlies had, ook dat vonkje van een mentaal probleem lijkt het. Hmmm, dit gaat geweldig worden. Een elf met geheugenverlies en twee... Ha, dat moet lukken! Kanokrek dacht nog even over het idee na, stond op en liep naar Roodhart toe. "Een goedendag." Groette hij. "Ik weet dat wij vreemdelingen zijn van elkaar, maar Han." Kanokrek wees even naar Han die even een varkentje aan het wassen was. "Vroeg zich af of wij misschien samen naar de tempel zouden kunnen gaan? Ik ga daar nu toch al naar toe en Han vroeg of ik je mee wilde nemen. Wil je dat of wil je alleen gaan? Het is vanwege je geheugenverlies. Of dat zei Han."

"Euhh ja... de kamer was zeer goed... denk ik" Zei Roodhart nog tegen Han maar toen werd de barman zijn aandacht getrokken door een varkentje. Een andere man stapte op haar of en ze keek een beetje verbaasd naar hem. Zonder enig blijk van schaamte bekeek ze Kanokrek van top tot teen.

"Nee... euhh ja..." zei de kleine roodharige woudelf. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. "De tempel... ja, ik moest naar een tempel. Dat zei Han." Ze wees naar de barman alsof Kanokrek misschien niet zou weten wie Han was: "Han zei dat daar mensen waren die me misschien kunnen helpen. Voordat ik hier in... Demnia kwam werd ik constant aangevallen." Er zat een kleine pauze tussen haar zin toen ze Demnia zei alsof ze haar geheugen af moest zoeken naar de naam van de stad waar ze in was.

Haar aandacht werd even getrokken door een serveerster die langs liep met een dienblad met warme broodjes. Roodhart snoof de geur op en leek bijna te watertanden. Toen richtte ze zich weer tot Kanokrek.

"Alleen ik weet niet waar deze tempel is..." ging verder: "Ik weet ook niet of het wel veilig is buiten. Hoewel... de laatste keer dat ik daar buiten was in... Demnia, viel niemand me meer aan."

"Hmmm, dan hoop ik maar dat iedereen doorgaat met je niet aan te vallen" zei Kanokrek nu minder zeker van zijn beslissing. "Aan de andere kant, als ik een beetje duidelijk naast je loop kijkt iedereen waarschijnlijk alleen naar mij. Alsof ik het raarste ben dat ze ooit gezien. Ik bedoel, er lopen pratende hagedissen rond en ik ben nog steeds de vreemdste!" Kanokrek schudde zijn hoofd. "Iedereen zal dus weer naar mij kijken. Maak je geen zorgen, ze zullen dus niet op jou letten. En mocht het toch tot vechten komen, ooit een monk zien vechten? Ik hoop alleen dat het niet nodig zal zijn."

Kanokrek met zijn wijnglas nog steeds in zijn hand nam nog een slok wijn. "Wanneer wil je gaan? Ik zou eigenlijk wel willen als ik mijn wijn op heb, maar ik kan op je wachten. Mocht je nog willen eten en zo." Nadat hij dit had gezegd nam Kanokrek nog een slok wijn en slaakte hij een zucht toen hij voelde hoe de drank zijn effect had. Hoe vreselijk de wereld ook voor hem was, hij hield van een goede wijn.

Maar een ander gevoel kwam op. Kanokrek zette zijn glas snel op een veilige plek. Als dit was wat het was. Kanokrek voelde hoe het gevoel een klein vonkje werd in zijn geest en hoe het vonkje begon te groeien. Het was wat het was, een lichte paniek verscheen in de ogen van de monk toen het vonkje groter werd en veranderde in een andere aanwezigheid. Die aanwezigheid begon te duwen. Eerst licht, Kanokrek beproevend die terug duwde, maar steeds steeds sterker. Terwijl de andere aanwezigheid terrein won greep Kanokrek naar zijn hoofd en begon hij te grommen als een dier en te krijsen. Hiermee trok hij veel aandacht van de klanten van Han, maar hij had iets anders in zijn hoofd en bemerkte het niet. De twee bleven van binnen met elkaar vechten, terwijl Kanokrek de ene kreet na de andere sloeg tot ze beiden een helft van zijn geest vulden. Wetend dat het niet zou werken gaf Kanokrek nog een laatste grote duw voordat de andere aanwezigheid hem compleet wegduwde uit zijn geest. Mijn beurt! Zei de andere aanwezigheid in Kanokrek's geest terwijl de monk in de diepten daarvan wegzonk. En toen merkte hij, niets meer... Bewusteloos zakte Kanokrek in elkaar en belande hij met een bons op de vloer.

"Ooh, misschien dat ik zo'n lekker ruikend bolletje kan krijgen van Han." Zei Roodhart terwijl ze met haar blik de serveerster volgde: "Ik zou het ook onderweg op kunnen eten. Dan kunnen we zo snel mogelijk gaan."

Achter haar klonk een bons en met een ruk draaide de kleine woudelf zich om. Kanokrek lag bewusteloos op de grond.

Ooh nee! Iemand viel deze man aan, net nu we naar de tempel zouden gaan! dacht Roodhart, Zal er iemand zijn die niet wil dat we erheen gaan? Of is er iets anders aan de hand?

Snel pakte ze haar staf erbij en keek ze optellend om zich heen of er iemand verdacht uitzag, voor zover zij dat kon weten wat verdacht was. Af en toe wierp ze een snelle blik op Kanokrek.

"Hey." zei ze: "Hey... Ben je daar nog? Wat is er gebeurd? Werd je aangevallen."