Demnia

Omorgal zuchtte. "Omdat hij hij weet waar Rikara ligt." Antwoordde hij. "En omdat hij ook op Rikara is geweest en mogelijk allemaal gevoelige informatie weet. Rikara is eeuwenlang voortdurend aangevallen door bijna alle rassen. Soms was het gewoon expansiedrift, maar er waren ook andere redenen. Één daarvan is dat velen denken dat bijvoorbeeld de schubben van draken magische eigenschappen hebben en ze die wilden halen. Een andere is omdat men ons als monsters zag en zelfs nog ziet. En zo nog tientallen andere redenen. Als Hugin ook maar even zijn mond voorbij praat kan dat ons terugbrengen tot de tijd voor de oorlog toen men nog wist waar Rikara lag en we continu werden aangevallen. Dat moet ik voorkomen en daarom moet de dwerg sterven. Want het voorkomen van eeuwenlange oorlogen is belangrijker dan het leven van een dwerg. Ik zit er ook een beetje mee, behalve dat fatale reisje heeft die dwerg niets misdaan, maar zijn kennis maakt hem te gevaarlijk om in leven te blijven."

Dat zijn lichaam soms niet van hemzelf was was iets waar Styx al heel wat jaren aan had kunnen wennen. Dat het een jong meisje was die zijn lichaam overnam en het gebruikte om een kinderlijke woedeaanval mee te kunnen tonen was echter iets nieuws. We worden nooit meer gerespecteerd. dacht hij nukkig toen hij de verbaasde blikken van Han en een aantal andere bezoekers zag.

Sterre loodste hem gelukkig vrij snel de herberg uit, zonder dat ze ook maar iets te drinken hadden gezien, en sleepte hem met haar kleine handjes naar de poort waar ze net uit waren gekomen. Blijkbaar waren net voor de grote stroom aan geweest, want enorme aantallen donkergekleurde wezens die niet bepaald op het Demniaanse weer gekleed waren stonden op het plein voor de Lepel.

Amy, Sterre en Styx waren niet de enigen die de trol zijn waarschuwingen negeerden. Een aantal avonturiers werkten zich door de massa verwarde en huilende buitenlanders om bij de poort te komen zodat ze de andere kant op konden. Grootse gevechten brachten ook grote roem, en daar was in Demnia zelf niet veel meer van te vinden.
Amy had al zo veel lichamen bewoond dat ze weinig moeite had met het aanpassen aan dat van Styx. Ze beukte zonder problemen de vreemdelingen opzij en omver om maar zo snel mogelijk bij de doorgang naar haar thuisland te komen, waardoor Sterre een pad had van bijna twee meter breed om in te lopen omdat iedereen uit de buurt van de hoeven en billen die door het jonge meisje bestuurd werden probeerde te komen.

-naar Malsk. (in overleg met Em)

Aren had slechts zijn wenkbrauwen gefronst toen Omorgal zijn verhaal afmaakte. Ergens stond het hem helemaal niet aan. Hij was niet de persoon om iemand te doden, zelfs niet als het om een bomenkapper ging. Dwergen die misschien wel aardig waren en eigenlijk niets misdaan hadden, hooguit gevaarlijk waren voor een eiland wat hij toch niet kende met wezens erop die hij eerder ook nog niet gezien had, waarom zou hij daar in boom's naam een uitzondering voor maken?
Het antwoord stond recht voor hem. Het had rood haar, kwam tot zijn middel, sprong opgewonden op en neer en keek hem smekend aan of hij wel mee zou gaan. Hij voelde een steek in zijn hart toen het beeld voor zijn ogen oprees van een kleine eenzame Varro, helemaal alleen, met zijn kleine prikzwaardje, tegenover en dwerg die niet snapte waarom hij dood moest. Zelfs als de dwerg aardig was, kon Aren het hem niet kwalijk nemen dat hij zich zou verdedigen - misschien wel pijn doen - tegenover de gene die hem wilde doden. Natuurlijk nam hij het de dwerg die door zijn gedachten zweefde - hij had bruin haar, een baard en een hele dikke neus. Aren wist natuurlijk niet hoe de dwerg eruit zou zien, maar zo zag een van de weinige dwergen die hij ooit was tegengekomen eruit. Het enige wat hij wist, is dat de dwerg gemeen naar Varro zou kijken en op dat moment helemaal niet aardig was - het wel kwalijk dat hij Varro naar het leven stond, dat nam hij immers iedereen kwalijk. Maar deze dwerg bestond alleen in zijn gedachten, die was makkelijk te doden - door aan vogeltjes in bomen te denken bijvoorbeeld. Een echte dwerg zou een heel ander verhaal zijn. Of hij nou een dikke neus had of niet.
"Ik weet het niet..." mompelde hij. Varro antwoordde hem slechts dat dat niet uitmaakte, omdat hij het wel wist en Aren er dan niet meer over na hoefde te denken. Hij schudde zijn hoofd een paar keer en knipperde met zijn ogen terwijl hij probeerde ergens anders heen te kijken dan de roodharige gnoom. Hoe kon het dat dat kleine mannetje zoveel chaos in zijn gedachten wist te veroorzaken? Hoe kwam het toch dat die kleine oogjes van hem zoveel in hem overhoop konden halen? Hoe kon hij nou niet doen wat Varro verlangde? Hoe kon hij nou tegen hem zeggen dat het hele plan niet doorging? Hoe kon hij überhaubt nog iets anders willen?
Maar hoe kon hij zijn kleine vriend nou gevaar laten lopen, of onschuldige dwergen doden alsof het een lelijke stenen muur was?
"Hoe kan ik dat?" fluisterde hij zachtjes. Aangezien zowel Varro, Omorgal, Mriew en hijzelf geen zinnig antwoord op die vraag konden geven gaf hij het maar op. "Goed dan..." mompelde hij, zijn schouders een paar centimeter lager dan daarvoor. "Als jij het wil..."
Hij had niet eens meegekregen hoe Varro het hele verhaal van de spinnen en de vervelende Camille weer opnieuw verteld had. Of hoe Omorgal hen nogmaals waarschuwde er nog eens over na te denken. Hij besefte zich alleen maar hoe stom het was dat Varro mee wilde en dat hij zijn vriend nooit alleen zou kunnen laten gaan. Het was allemaal de schuld van die stomme drakeling, troostte hij zichzelf. Die had nooit met dat stomme idee moeten komen. Dan had Varro ook niet achter stomme dwergen en stomme missie's voor stomme eilander die geheim moeste blijven willen gaan.
"Dan gaan we maar." mompelde hij, iets wat totaal niet overeenstemde met zijn gedachten.

Hij wachtte niet op verdere reacties van de andere maar sjokte snel naar beneden, genoeg hebbend van het hele gedoe. Even overweeg hij Varro mee te nemen, toen zag hij Mriew staan en nam het beest aan een van de staarten mee. Varro zou vanzelf wel volgen. Kon hij mriew niet vastbinden en bij zich houden, dan wilde Varro vast ook niet mee met Omorgal!

Het eerste wat hem opviel toen hij naar beneden kwam was Hans die aan zijn haar friemelde. Blij met iets simpels en makkelijks om aan te denken strompelde hij op het wezen af. Arme man... dacht hij toen hij dichterbij kwam. Hoewel hij zo iets als het spiegeltje wat Hans vast hield nog nooit had gezien, had hij meteen door waar het voor diende. En waar hij mee moest zitten.
"Zal ik je even helpen?" vroeg hij vriendelijk. Hij snapte ook wel dat de man niet blij was met zijn haar. Dat zou hij ook niet zijn, als het er zo kaal een eentonig uitzag. In volle overtuiging dat de man wel wat hulp kon gebruiken vergat hij op zijn antwoord te wachten. In plaats daarvan strooide hij met een flinke grijns wat van zijn eigen grassprietjes - en nog wat dingen waarvan hij niet meer wist wat het was - over het hoofd van de ander uit. Zo, dat ziet er al een stuk beter uit.

Tijd om zich nog langer met de man bezig te houden kreeg hij niet, want toen kwam een groot wezen de herberg in gestormd, die niet van plan leek te zijn rekening te houden met de gevoelige oren die sommige wezens bezaten, of het feit dat sommige midden in een zin waren. Maar de informatie die het wezen te vertellen had, verbijsterde hem toch wel. Ondoden? dacht hij huiverend. Eigenlijk had hij nog nooit een ondode gezien, maar hij wist wel dat bomen levendig waren, en iets wat dood was was vast ook niet heel groen en bossig.
"Kunnen bomen ook ondood zijn?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Niet dat er ook maar iemand was die er aandacht voor hem had. Het nieuws deed iedereen flink opschrikken, en de chaos die daarna ontstond - vooral door een heel vreemde centaur - liet alle aandacht die er verder nog voor zijn vraag was als sneeuw voor de ozn verdwijnen, evenals die van hemzelf.
Geschrokken sprong hij achteruit, botste bijna tegen Hans aan en drukte zich uiteindelijk plat tegen de muur. Ik zei toch dat krappe gebouwen niet te vertrouwen zijn... Hij staarde met grote ogen naar Styx. Natuurlijk, hij wilde ook naar zijn huis, naar de bossen waar hij vandaan kwam. En hoewel het hem tot nu toe niet gelukt was die terug te vinden, dacht hij niet dat het huis van de centaur - amy - dichterbij zou komen door in het rond te gaan springen en te schreeuwen.

Varro knikte haastig als antwoord op Omorgals uitleg, en rende zo snel mogelijk achter Aren aan. "Waar ga je heen?" vroeg hij zo zacht mogelijk, voor het geval dat ze nog steeds geen herrie mochten maken. Alleen jammer dat Aren hem daardoor ook niet hoorde.

Waar Aren heen ging, werd al snel duidelijk. Tegen de tijd dat Varro in de deuropening van de gelagkamer verscheen, was het totale chaos.
Voor de bar stond een trol, die iets vaags over ondoden door de herberg brulde. Hij kwam Varro ergens bekend voor, hij leek wel wat op de trol die hij in Sashira tegengekomen was. Maar voor hetzelfde geld leken gewoon alle trollen op elkaar. Vrijwel meteen erna begon een centaur, die een eindje verderop stond, als een klein kind te schreeuwen en te stampen. Naast hem stond een halfling, en ook deze twee wezens leek Varro al eerder gezien te hebben in Sashira, alleen was de centaur toen behangen geweest met botjes en andere vreemde dingen, die nu nergens te bekennen waren.
Veel aandacht besteedde Varro er niet aan, want er was nog veel meer te zien. Zoals bijvoorbeeld de gnoom die naast de vreemde centaur zat. Tickt?

Hij had de gnoom voor het laatst gezien toen hij ergens in Sashira op een put had gezeten, en Tickt hem compleet genegeerd had. Of was hij ook nog bij die poort? Hij probeerde te bedenken of hij nou heel boos was geweest op Tickt, of maar een beetje, en waarom ookalweer. Er was ook nog iets dat hij me zou vertellen.. Maar wat was het nou.. Alles wat er na zijn vliegtocht richting de koboldenstad (en de muur tussen hem en de stad in) was gebeurd was sowieso een beetje een vage vlek in zijn geheugen. Hij herinnerde zich vooral nog dat hij ontzettende hoofdpijn had gehad.
Daarom stopte hij maar met nadenken over wat er gebeurd was in dat veel te hete land, en richtte in plaats daarvan zijn aandacht op Aren.

De centaur stond een eindje verderop aan een tafeltje. Hij leek een soort van in gesprek met een man, waarvan Varro wél zeker wist dat hij hem nog nooit gezien had. De man had een vreemd ding vast waarvan Varro alleen de achterkant kon zien, en Aren strooide grassprietjes over zijn kapsel heen. Zou Aren hem kennen?
Hij zette een voet over de drempel, maar trok die snel weer terug toen de andere centaur -die rare met zonder botjes- op volle vaart de herberg uitstormde, met de halfling er achteraan. Net toen de rust enigszins hersteld was, los van het onrustige geroezemoes dat de trol veroorzaakt had, rende Tickt roepend achter de centaur aan, met zijn armen vol vreemde spullen.

Varro rukte zijn blik los van de deur, concludeerde dat Aren nog min of meer overeind stond en in leven was, en richtte zijn aandacht opnieuw op de bar. Ergens was hij wel nieuwsgierig welke bekenden hij nog meer zou aantreffen, aangezien het toch al behoorlijk op een soort van reünie leek. Misschien die dwerg met die roze baard? Of die ander, die niet kon zingen?
Hij wist ook nog vaag dat hij boos was geweest op die andere dwerg, maar waarom, daar kon hij zo snel niet op komen.

Gelukkig was het niet die dwerg, dus daar hoefde hij niet over na te denken.
Lynna!
Ze praatte tegen haar beer, maar na de schreeuwende centaur verbaasde Varro zich nergens meer over. Het zal wel wat te maken hebben met die ontzettende hitte daar..
De enige vraag was nu, zou hij Aren helpen met wat hij dan ook aan het doen was -Varro had geen idee, maar Aren deed het dus het zou wel nuttig zijn-, zou hij controleren of de trol echt de trol uit Sashira was en hopelijk een heleboel spannende verhalen over ondoden te horen krijgen, of zou hij naar Lynna toe gaan, om eindelijk eens te weten te komen waar het meisje plotseling heen was gegaan. Misschien weet ze ook wel waar Elia is.

In plaats van een van die dingen te doen, bleef hij veel te lang twijfelend in de deuropening staan. Hij staarde naar de kamer voor zich, alsof er misschien iets interessants zou gebeuren. He, die elf en die geest zijn ook weg.

Uiteindelijk stapte hij voorzichtig over de drempel heen. Tevreden concludeerde hij dat er dit keer geen centaurs door de herberg heen stormden, deed hij zijn ogen dicht en liep hij ongeveer op de bar af. Bij wie ik het dichtst in de buurt uitkom, daarmee ga ik praten.

Zijn tocht werd vrij snel beëindigd door een tafel die recht voor zijn neus was gaan staan. Met een zachte "Ufw," kwam Varro tot stilstand, toen de tafelrand in zijn maag belandde. "Uhm.."
Om zijn evenwicht te bewaren zette hij een paar stappen naar achteren, om -dit keer met zijn ogen toch maar open- zijn weg naar de bar te vervolgen.

Zo bleek het een stuk makkelijker om niet tegen tafels op te lopen, en zonder verdere brokken kwam hij bij de bar aan. Daar klom hij op een kruk naast Lynna en tikte hij het meisje op haar schouder.
"Waar kom jij opeens vandaan?" vroeg hij dwars door Han heen, die net op dat moment vroeg wat zij en haar beertje wilde drinken, en of ze hier zo laat nog wel mocht zijn van haar ouders.

-Uit Sashira

Shroom was niet iemand die gemaakt was voor tripjes door magische poorten. Het was niet dat hij er moeite mee had of dat het gevaarlijker voor hem was dan voor een ander, maar hij was nog maar net begonnen met het kijken naar en voelen aan de wereld waar hij door die lompe magiër ingeduwd was toen hij zomaar, zonder pardon, aan de andere kant op een harde stenen vloer landde.

"Auw!" zei hij toen de gewonde man die hij met zich meegesleept had hem naar de grond trok, waardoor hij op zijn knieën landde in het meest vreemde, bizarre, rare, maffe, en vooral KOUDE spul dat hij ooit gevoeld had.
De plek waar hij terecht gekomen was was redelijk goed verlicht. Het was er net zo donker als het in Malsk was geweest, en ook hier kwam het licht van flakkerende vlammen, maar deze vlammen zaten veilig op de top van toortsen en achter het glas van lampen in plaats van in de daken en muren van huizen. Dat licht zorgde er voor dat hij goed kon bekijken wat het was waar hij in geland was.

De bruinig-witte smurrie was diep genoeg om de mensen die samen met hem door de poort gegooid waren tot de knieën te begraven. Kleine beetjes water vormden kleine plasjes vies en ontzettend koud water. Het vage groengele licht dat zijn huid en vacht uitstraalde gaf het goedje een ziekelijke kleur, en Shroom hoopte maar dat het geen kwaad kon dat hij er op handen en knieën in lag. Wie weet wat er nu met zijn haar zou gebeuren? Het nieuwe kleurtje kon hij wel waarderen, maar wat als de kou zijn vacht van zijn lijf zou laten vallen? Zo vlug als een aap krabbelde hij overeind, de gewonde man in de sneeuw achterlatend.

Toen hij overeind stond besefte hij dat het niet alleen zijn vacht was waar hij zich zorgen om moest maken. Hij snapte namelijk opeens waarom de buitenlanders die hij in Malsk had ontmoet allemaal kleding droegen en waarom Wolfzang's vacht zo veel dichter en langer was geweest als die van hemzelf. Het was hier niet gewoon koud, het was hier ontzettend koud. Hij voelde zijn persoonlijke onderdelen inkrimpen en wegtrekken, en kippenvel bedekte al snel zijn hele lijf. "Kkkkkkkoud!" zei hij gefascineerd tegen een landgenoot die verloren en wanhopig om zich heen keek. De vrouw negeerde hem volkomen, en dus droop Shroom al snel af. Er stonden een hoop grote gebouwen om hem heen, aan alle kanten van het plein, en hij liep naar de eerste de beste die naar droge planten en warme dieren rook.

De deur zat stevig dicht, maar dat maakte weinig uit. Hoog boven zijn hoofd zat een tweede, kleiner deurtje, blijkbaar bedoeld voor vliegende wezens of misschien zodat hele grote reuzen naar binnen konden kijken. De apentotem die hij eerder -toen hij nog gewoon in zijn eigen bos had gelopen en geen weet had gehad van waar hij diezelfde avond nog terecht zou komen- had gemaakt activeerde met een stroompje magie, en de faoladh voelde de macht die in het beeldje had gehuisd in zijn lijf stromen. Opeens leek de tweede, kleinere deur makkelijk genoeg te bereiken voor een bejaarde kobold.

Hij duwde zijn nagels in de ruwe houten planken waar de muur mee betimmerd was en trok zich op. Ik moet altijd zo'n totem aanhebben! dacht hij euforisch toen hij merkte dat het geen enkele moeite kostte om plekjes voor zijn handen en voeten te vinden. Altijd en eeuwig! Het feit dat er behoorlijk wat splinters in zijn wat vadsige buik terecht kwamen merkte hij niet eens zo veel plezier had hij in het klimmen. Al veel te snel kwam hij bij het kleine deurtje aan, dat van zo dicht bij eigenlijk helemaal niet klein was. Shroom was geen kleine faoladh, en zelfs hij paste er makkelijk door.
"Mooi!" zei hij tegen zichzelf toen hij in een grote berg vaaglijk zoetig ruikende dode planten landde. Het spul wat zacht aan zijn handen en knieën, en goddelijk warm vergeleken met het spul dat buiten op de grond had gelegen, dat het wat prikte en kriebelde nam hij dan ook maar voor lief.

Zijn plan om zich in de planten te begraven en er pas weer uit te komen wanneer de zon de wereld teruggevonden had en het koude witte spul had laten verdwijnen werd echter al snel verpest. Boos gebabbel in het vreemde taaltje dat Wolfzang hem geleerd had klonk onder de bult planken, en een hels kabaal kwam ergens uit de lucht tussen hemzelf en de stemmen in.

Shroom had een hoop geleerd van de gebeurtenissen van de laatste minuten. Het was niet verstandig om je zomaar ergens in te gooien, en als je je bemoeide met dingen waar je eigenlijk niets mee te maken had liep je kans om zomaar in een compleet andere wereld te belanden. Hij wist dat allemaal heel goed, en stak zoals het een Shroom de dwaze faoladh betaamt zijn hoofd over de rand van de hooizolder.

"Kleine kleurenvogel!" riep hij blij tegen het eerste dat hij zag, een kleine, nogal blauwe variant van het grote dier dat hij soort-van-ongeveer gevangen had. Vol overmoed van zijn klimpartij duwde hij zich stevig af van de zolderbalk onder zijn voeten en sprong hij met een grote boog naar de vogel die als een idioot kraste en lawaai maakte. Op het moment dat hij sprong bedacht hij dat de vogel veel wendbaarder was in de lucht dan hijzelf.
Halverwege besefte hij dat de grond toch eigenlijk best ver weg was.
Toen zijn voorwaartse beweging overging in een rechte lijn naar beneden zag hij dat er een behoorlijk aantal levende wezens in de ruimte onder hem stond, samen met een assortiment dingen waar hij bij voorkeur niet bovenop zou willen landen.

Het geluk was gelukkig met de dommen, en hij landde relatief veilig tussen de grote, nogal geurige beesten op vier poten, in een dikke laag droge planten en jammer genoeg een stuk minder droge mest.

"Kleurenvogel!" zei hij bij wijze van uitleg tegen de tweebenige wezens die in de buurt stonden, zonder te bedenken dat hij misschien in Wolfzang's taal moest spreken.

Gebruikt: diertotem.

Omorgal liep somber zijn kamer en uit sloot de deur achter zich. Ze hebben natuurlijk wel gelijk. Dacht hij. Een onschuldige, nou ja, halfonschuldige dwerg doden alleen omdat hij het een en ander van Rikara weet is niet wat je noemt ethisch. Als ik ergens per ongeluk, nou ja, bijna per ongeluk ergens zou komen waar ik niet mocht komen en ze zouden me dan besluiten te doden... Ik zou er niet blij mee zijn en me zoveel mogelijk verzetten. Maar onder andere de dwergen hebben veel draken gedood en waarom zouden ze daar niet opnieuw mee beginnen? Bovendien, ik heb een paar lokale verhalen gehoord over draken hier. Ze weten dat draken op schatten slapen. Hoelang voordat iemand bedenkt: Hee, de draken zijn ontzettend rijk en ik weet waar ze wonen. Ik zou best wat goud kunnen gebruiken, dus waarom zal ik niet met een paar andere wat gaan halen? Dat zal velen doden betekenen en veel ongemak. Eén leven in ruil voor duizenden anderen is als je het mij vraagt is dat een koopje. Maar misschien houd Hugin zich aan zijn belofte en is zijn dood dan onnodig. Is het leven van een dwerg minder waard dan rust en de zekerheid dat er geen doden zullen komen?
Diep peinzend liep hij de trap af de gelagkamer in en zo goed als hij kon weerstond hij de blikken die onherroepelijk op hem werden gericht. Toen kwam de trol binnen Eerst besteedde Omorgal geen aandacht aan hem, hij had wel andere dingen aan zijn hoofd, maat toen de trol begon te spreken schrok hij op. Ondoden in Sashira? Nu wist Omorgal niet veel over Sashira of ondoden, maar toch vond hij wat de trol zei ernstig klinken en het feit dat een aantal gasten opeens snel vertrok onderstreepte de urgentie nog maar eens. Meteen borrelden allemaal vragen in hem op. Waar komen die ondoden vandaan? Waarom kan het leger ze niet stoppen? Wat is er zo gevaarlijk aan die ondoden? En het belangrijkste, wat willen die ondoden? Nieuwsgierig liep Omorgal naar de trol toe.
"Ik hoorde net dat je zei dat Sashira op het moment te maken heeft met een ondodenplaag." Begon hij. "Nu is mijn thuis zeer geïsoleerd en de informatie over de buitenwereld hopeloos verouderd en verkeerd herinnerd, dus zou u me wat meer kunnen vertellen over wat er nu in Sashira gebeurd? Waarom zijn die Ondoden bijvoorbeeld zo gevaarlijk en waarom konden de legioenen waar u het over had ze niet stoppen?"

Trolgar leek iets bedaard na het ontvangen van een ijskoud biertje van Han en keek de drakeling eerst vreemd aan. Peinzend onderzocht hij het voor hem vreemde wezen om uiteindelijk te besluiten dat het geen kwaad kon om op zijn vragen te antwoorden, "De ondoden zijn voornamelijk liches die Sashira in hun macht willen hebben. Iedereen zou toch wel weten dat liches de gevaarlijkste ondoden zijn, misschien gelijk aan vampiers, omdat ze een eigen wil hebben en gemene plannen kunnen smeden. Deze liches vermoorden levende wezens en brengen deze terug als hun ondode slaven en zo willen ze al eeuwen eerst Sashira in hun macht krijgen en daarna de rest van de wereld. Ze dienen de verdorde godin Vyziusa. Het Legioen, waar ik ook deel van ben, is het enige dat stond tussen de liches in Sashira en de rest van de wereld, maar nu lijken de liches een nieuwe kracht gevonden te hebben. Ze marcheren massaal door Sashira en het Legioen heeft niet de kracht ze te stoppen. We houden ze momenteel zo goed mogelijk tegen zodat we zo veel mogelijk bewoners kunnen evacuëren en de magiërs van Pyen de poort kunnen sluiten" verteld hij.

Geschokt sprong Hans op toen er een vreemd uitziend wezen op hem af kwam en zich met zijn prachtige bos haren bemoeide en er rare dingen op gooide. " Zeg .." begon hij maar het paard achtige wezen bewoog zich alweer verder dus hij stond op en ging erachteraan. "Zeg jij paard kerel! Jij kunt niet zomaar mijn prachtige kapsel vernielen!" Riep hij beledigd terwijl hij de rommel aan takjes en sprietjes uit zijn haar veegde en zijn haar weer netjes veegde. "Heb jij geen manieren geleerd?" Niet oplettend en botsend tegen Aren die spontaan een stap naar achter zette bij het schreeuwen van de trol en zich tegen de muur aan zette. 'Wat is nou eigenlijk het probleem? Ondoden?' dacht Hans. Hij trok zijn aandacht naar de rest van het vreemde volk maar het was veel te chaotisch.

"Goed, u zegt dat die liches eerst Sashira willen veroveren en daarna de rest van de wereld. Je hoeft geen meester strategist te zijn om te bedenken dat hoe meer grondgebied ze hebben, hoe meer wezens ze hebben dus hoe meer ondoden. Dat betekent dat hun sterkte exponentieel zal stijgen. Ik weet niets van de heerser van Sashira, maar heeft hij er al aan gedacht internationaal hulp te vragen. Zeker een buitenlands leger kan gevaarlijk zijn, misschien willen ze niet vertrekken, maar ik ben bang dat als ze de wereld willen veroveren dit geen binnenlandse kwestie meer is." Zei Omorgal. "Trouwens, misschien een beetje rare vraag maar zijn er bij deze crisis ook draken betrokken? Ik weet dat dit raar klinkt, maar laten we zeggen dat ik in dienst sta bij een draak."

"Goed." echode ze de woorden van de halfling. Fyr was niet van plan Nuri stil te laten zijn. Niet omdat ze het lawaai zo prettig vond, zelfs niet om de halfling dwars te zitten. De reden was simpelweg dat ze geen zin had de strijd met het beest aan te gaan waar hij bij was. Het commando 'stil' was niet eentje waar de papegaai graag naar luisterde, en ze had daarnet toch echt beweerd hem helemaal onder de duim te hebben.
De papegaai aan het praten zetten, dat was een veel gemakkelijkere opgave. Eentje die ze maar al te vaak misbruikte. Hoe handig was het, wanneer jouw huisdier de mensen die jij niet mocht gewoon kon uitschelden in jouw plaats? Niemand die kon beweren dat je iets verkeerds gezegd had. Nuri was immers maar een papegaai, die wist niet wat hij zei. Dat zij het meestal was die hem de woorden influisterde, dat hoefde de andere toch niet te weten?
Er speelde een klein glimlachje rond haar lippen toen ze aan de tijd in haar dorp terugdacht. Nuri was haar heel vaak van pas gekomen. Maar stil zijn was nooit iets wat hij graag had gedaan. Niet dat hij niet goed was getraind. Daar had ze alle tijd voor gehad in de saaie dagen van haar jeugd. Hem stil leren te zijn, dat was toen gewoonweg nooit in haar opgekomen. Waarom zou ze, op een plek tussen alleen maar andere saaie feeën, waar nooit iets spannends gebeurde?
Nu werd het toch wel eens tijd hem wat strenger aan te pakken, bedacht ze. In een vredig feeëndorp kon een pratende papegaai dan niet veel kwaad, wanneer je je probeerde te verstoppen of iemand van een afstand bespiede kon zo'n herrieschopper heel wat ellende veroorzaken.

"Overleggen?" herhaalde ze langzaam. Ze stak haar neus lichtjes op, in een poging nóg arroganter te kijken dan ze al deed. "Laat Nuri maar gauw los voor er iets heel vervelends gebeurt. Ik mag er dan wel klein uit zien, wie weet kan ik wel hele grote en gevaarlijke dingen tevoorschijn toveren." Het was natuurlijk een dreigement wat ze nooit waar kon maken, en ze had zelf ook wel door dat haar argumenten kracht verloren.
"Kleine kleurvogel!" klonk het toen boven haar hoofd.
"Kleine kleurvogel!" klonk het enkele tellen later op de grond.
Fyr volgde met haar kleine hoofd verbaasd de manoeuvre van de faoladh. Een zachte "O" verscheen op haar lippen en ze keek even omhoog, of daar misschien toch een gekke magiër verstopt zat die haar dreigementen even tevoorschijn had getoverd, maar er was niemand te zien. En, bedacht ze, als er echt iets was wat haar op deze manier wilde helpen, was dat vast niet door een harig vliegend geval zonder vleugels naar beneden te donderen.
Ze hoopte maar dat de halfling haar verbazing niet gezien had - waar best een grote kans op was, want wie keek er nou naar een paar centimeter kleine fee als er een veel groter wezen van de hooizolder kwam donderen - en sprong naar beneden om op het hoofd van de nieuwkomer te landen. '"Gaat het?" vroeg ze zachtjes tegen het oor waar al even harige sprieten uitstaken. Een klein sprongetje verder liet haar landen op de schouder van het liggende wezen, toch een iets fijnere landingsbaan. Toen pas drong het tot haar door dat Schroom in een wel heel bekend taaltje gesproken had.
"Wat deed jij nou daarboven?" sprak ze verder in het Sashiraans. "En dat is geen kleurvogel. Dat is een papegaai. En ik ben Fyr. En jij moet me helpen."
Twee seconde hield ze pauze, toen ging haar ratelende verhaal weer verder. Dat ze dacht dat de halfling hen wel niet kon verstaan, maakte haar tong een stuk losser. "Dat kleine mannetje daar is vervelend. Hij steelt kleurvogel. Ga maar boos grommen en pak de vogel terug." eindigde ze, geheel in de overtuiging dat kleutertaal wel paste bij wezens die zichzelf van de hooizolder afduwde zonder vleugels zoals zij die bezat.