Demnia

Thistle was achter Denutena aan naar de kamer gegaan. Toen ze daar aankwam bleek de elf al diep in slaap te zijn. Moe, maar blij dat ze haar vriendin weer had gevonden was ze in het bed erbij gekropen en in een diepe slaap gevallen.

Na een lange tijd werd ze weer wakker, ze had geen benul waar ze zich bevond. Het was zeker geen bed en er was ook geen enkel spoor van de elf. De plek waar ze was, was donker en rook muf. Ze wilde opspringen, maar klapte met haar hoofd tegen iets aan dat boven haar hoofd hing. Van schrik tuimelde ze voorover en het leek erop dat ze tegen een wand aankwam. De wand leek mee te geven en licht drong binnen in de kleine ruimte waar ze zich bevond. Verbaast keek Thistle om zich heen, dit was wel de kamer waar ze bij de elf in bed was gekropen. Ze keek vanaf de vloer naar boven en zag het bed, het nachtkastje ernaast, de grote deur zoals alle deuren in de Lepel, het raam en achter zich een grote kast waar haar benen nog half in lagen. Wrijvend over haar pijnlijke hoofd krabbelde ze overeind en sloot de kast achter zich. Ze had geen idee hoe ze daar nu in terecht gekomen was. Denutena leek al vertrokken te zijn dus besloot Thistle maar in de gelachkamer beneden te kijken. Met sprongetjes liep ze naar de deur om er daar achter te komen dat deze op slot was gedraaid.

OOC: Had weinig tijd en moest toch verklaren waarom Thistle nu al 2 nachten in de Lepel zit zonder gezien te zijn :P Ik zal haar 'ontsnapping' uit de kamer uitschrijven als ik terug ben ^^

Aren vroeg zich pas af waar Varro en Omorgal het over hadden gehad toen de gnoom begon over een kamer waar niemand iets kon horen. 'Sjjjjt!' siste hij geschrokken. De vinger die hij gebarend bij zijn lippen hield was koud en zat onder de sneeuw. Even nam hij de tijd om het spul van zijn gezicht te vegen met een eveneens koude arm, toen wende hij zich weer tot de gnoom.
"Ik weet niet wat hij wil, maar als hij een stille kamer wilt is het vast niet de bedoeling dat je er zo hardop over praat." fluisterde hij waarschuwend. "Of dat andere het ook te weten krijgen. Hij staarde even om zich heen, maar naast de vormloze hopen sneeuw die naar zijn idee bomen moesten voorstellen en Lazar was er niemand in de buurt die Varro's woorden kon hebben gehoord.
"Maar hij wil je vast niet opeten." vervolgde hij op een even zacht volume. "En gebraden gnoom is vast ook niet lekker. De meeste wezens eten ook taart of ijs als toetje, geen centaur. Dat smaakt vast heel vies." Natuurlijk had hij nog nooit geprobeerd hoe een hapje gnoom of een hapje centaur proefde, maar dat was toch niet iets waar zijn kleine vriend aan zou denken. In ieder geval niet met zoveel andere dingen die om hun aandacht vroegen.
"Kom." zei hij en hij trok Varro overeind. "Wij gaan even... binnen opwarmen."
"Wees stil en kom mee." fluisterde hij direct daarna in Varro's oor, op een toon die in tegenstelling tot zijn zin daarvoor onverstaanbaar voor de buitenwereld was. "Dan gaan we even kijken. Vooral niet doen alsof er iets aan de hand is."

Ze liepen naar binnen. Han had al snel in de gaten dat dit de gnoom was waar de drakeling over gesproken had en wees hen stilletjes de goede kant op. De trap op ging nu heelwat vlotter dan eerst, zelfs voor een centaur. Veel oefening gaf vanzelf zijn resultaat, en nu kon zelfs Aren een beetje de weg vinden in het gebouw.
Hij klopte even op de deur, maar door een reden die ongetwijfeld wat te maken had met het feit dat Aren de houten deur niet al te veel pijn wilde doen was het geluid nauwelijks te horen aan de andere kant van de deur. Hij wachtte een tijdje, maar zelfs wanneer Omorgal niet in slaap was geweest had hij de doffe klopjes maar moeilijk kunnen opmerken. Aren probeerde het opnieuw, ietsje harder nu, en deed ten slotte zijn mond open. "Eh, meneer-waarvan-ik-de-naam-niet-weet-met-witte-vleugels-en-schubben, bent u daar?" klonk het vaagjes. Hij staarde Varro even vragend aan, alsof de gnoom voor de verandering eens met een geweldige oplossing zou komen. Toen haalde hij zijn schouders op en schudde zijn hoofd. "Misschien moeten we de deur maar proberen."
Varro staarde hem hoopvol aan, maar Aren gaf niet de reactie die hij verwachtte te zien. "Deur, ga open!" fluisterde de centaur zachtjes terwijl hij zijn hand bemoedigend over de houten nerven liet glijden. "Misschien luistert hij wel." fluisterde hij tegen Varro. "De deur is immers ooit een boom geweest."
Zijn gedachten gleden weer af. Hij liet de kamer voor wat het was, besloot dat Varro het maar moest oplossen en verzonk in een gepeins over hoe treurig het leven van een deur wel niet was.

De droom was goed begonnen. Omorgal was terug op Rikara op de plek die 'de klif' werd genoemd: een stuk kust bestaand uit kliffen van soms wel tweehonderd meter hoog. De meeste drakelingen vermeden de plek vanwege de diepte, maar gevleugelde drakelingen kwamen er graag vanwege de hoogte om er vanaf te springen voor de lange duikvluchten en het daarna zweven over de zee. Omorgal had dit al lang niet meer gedaan en wilde het wel weer eens doen. Hij sloeg zijn vleugels warm, maar zag plotseling dat een wezen in een zwarte mantel met een kap op een steen zat en naar hem keek. "Wat moet jij hier?" Vroeg hij, want het was duidelijk geen drakeling. Het wezen staarde hem alleen maar aan en zei niets. "Ik vroeg wat jij hier doet." Zei Omorgal lichtelijk geïrriteerd. Het wezen zweeg. Omorgal liep boos naar het wezen toe en pakte het vast. "Ik vroeg waarom je hier bent." Siste hij recht in de kap die niets leek te bevatten behalve duisternis. Plotseling gloeiden acht ogen op in de kap en begon het wezen te groeien, acht poten kwamen onder de mantel vandaan, terwijl die leek te versmelten met het wezen dat verder groeide tot hij een spin vast had. Notabene hetzelfde soort spin dat hij eerder had bevochten. Hij liet de spin los en probeerde zo snel als hij kon weg te komen, maar hij was nu omsingeld door spinnen en allemaal keken ze hem met vier paar ogen aan. Toen ging de spin die Omorgal net nog vast had gehad in de aanval. Omorgal probeerde een vuurvinger om de spin te houden, maar die wilde de spin niet eens schroeien, snel vluchtte hij naar de bovenkant van de klif klaar om te springen. De spin was echter sneller dan hij had gedacht en pakte hem vast net toen hij op de rand stond. Helaas maakte de spin nog steeds een flinke vaart, even wankelden ze samen op de rand van de klif, maar toen vielen ze samen naar beneden. Omorgal probeerde wanhopig zich los te rukken uit de greep zonder dat dat effect had en de rotsen onder de klif kwamen snel dichterbij.
En toen stond hij samen met Denutena op één van die rotsen. Hij keek Denutena onthutst aan. "Wat doe jij hier en waar is die spin gebleven?" Denutena hield hem alleen een staf voor. "Neem de staf." Zei ze. "Daarmee kun je de spin verslaan." Hij zuchtte. "Moet je dit weer doen?" Vroeg hij. "Ik dacht dat je onderhand wel geleerd zou hebben dat ik die staf beledigend vind." Denutena glimlachte. "Maar je moet de spin verslaan, zie je niet dat je hem nodig hebt?" Omorgal zuchtte en nam de staf aan. "Dus wat doet ie?" Vroeg hij. "Weer twee vuurballen?" Maar Denutena was opeens verdwenen en hij stond alleen op de rots met de staf in zijn hand. Hij probeerde de staf toen maar, eerst gebeurde er niets, maar toen veranderde de kop van de staf in de kop van een rat en die probeerde hem te bijten. Geschrokken liet hij de staf vallen, toen hij naar de grond keek waar de staf was neergekomen was die verdwenen en zat in plaats daarvan Varro op de rots. "Was dat nu echt nodig?" Vroeg die met een door verdriet verstikte stem. "Hoe kon ik nu weten dat jij dat niet leuk zou vinden? Die centaur had er geen problemen mee. Waarom jij wel?" Omorgal zweeg niet in staat iets te zeggen. "Waarom liet je me zo schrikken? Ben je daar?"

Omorgal schrok wakker. Even wist hij niet waar hij was, maar toen drong het echte leven weer tot hem door. "Deur, ga open." Hoorde hij plots. Even vroeg hij zich af wie er in de naam van de draken een gesprek kon voeren met een deur. Naar zijn mening was dat dood hout. Behalve de houtwormen, schimmels en een pissebedden zat daar meestal geen leven in. Maar toen drong het antwoord tot hem door, sprong hij uit bed en opende hij de deur. "Kom binnen, kom binnen." Fluisterde hij tegen Varro en Aren toen hij had opengedaan. "Jullie moeten niet te lang blijven staan op de gang. Dat trekt aandacht."

Bij het horen van stemmen op de gang begon Thistle op de deur te bonzen. "Hallo?! Is daar iemand?" riep ze in de hoop dat iemand haar kon horen, "Help!", maar een reactie bleef uit. Vervolgens dacht ze nog fluisterstemmen te horen, maar niemand leek te reageren op haar roep om hulp. Ze moest het zich vast verbeeld hebben.

Met een ruk draaide ze zich om en keek ze de kamer door. Hoe zou ze hier in vredesnaam uit kunnen ontsnappen? Al snel kwam ze erbij dat, dat eigenlijk geen enkele moeite zou moeten zijn voor haar. Met een knip in haar vingers zou ze in het woud staan, zoals ze ondertussen al vele malen had gedaan. Maar de herinnering aan de sneeuwstorm hield haar tegen. Ze wilde niet in dat vreselijke weer terecht komen en meegenomen worden door de wind om ergens ver weg koud en gehavend voor dood achtergelaten te worden.

Ze besloot het beste wat ze kon doen was eerst het weer maar eens te controleren. Ze zou zo naar het woud kunnen als het weer beter was en anders kon ze naar de drow toe, maar dan zou ze vanwege het weer vast zitten in de grotten, waar de Geh'bel leven en de drow met hun vieze eetgewoonten. Ze schoof het luik open dat voor het raam zat en keek naar buiten.

Buiten zag ze een prachtige witte stad. Een plaatje zoals ze nog niet eerder aanschouwd had. Buiten waren kinderen aan het spelen in de sneeuw. Ze maakten grote ballen van sneeuw en zetten die op elkaar om er een sneeuwman van te maken. Een wat oudere man was samen met een halfling een prachtig standbeeld van sneeuw aan het maken. Duidelijk aan de basis die ze hadden staan moest het een tana'ri gaan voorstellen. Er werd volop sneeuwballen in het rond gegooid en gelachen en gerend.

Tevreden zuchtte Thistle bij het zien van dit tafereel en bemerkte op dat moment dat het raam gemakkelijk open kon zonder enige slotjes. Dit zou een stuk makkelijker zijn dan alle kanten op teleporteren. Ze kon gewoon naar beneden vliegen en via de voordeur weer de Lepel betreden. Ze opende het raam en klom met behulp van het kleine nachtkastje op de vensterbank om vervolgens druk met haar vleugels fladderend naar beneden te gaan. Een stel kinderen zag haar en wezen lachend haar richting op terwijl ze hun vriendjes riepen. "Kom! We gooien er sneeuwballen naar!" riep het grootste jongetje die er al één liet vieren in Thistle's richting.

OOC: Mag op geGMt worden *hint hint* anders schrijf ik vanavond vrolijk verder :P

Het was dat Amelia geen helm op had, en haar wapens in de schede had, anders zou het niet heel onwaarschijnlijk zijn dat de helft van de taveerne op de vuist zou gaan, of haar zou aanvallen.
Het aangekoekte bloed op haar laarzen zou ze nadat ze had gebaad wel wassen, voorzover dat kon nadat al dat vuil eruit was gehaald.
Ze liep naar de bar, en Han kwam haar helpen. ''Goedenavond Han, kan je nog een bad laten vollopen, en een simpele kamer? Verder zou ik een vat mede en een luxe vleesschotel willen bestellen, die naar de kamer gebracht kan worden.'' Han knikte, niet heel erg blij met de stinkende, met oud bloed en modder besmeurde Drow. Er kwamen zelden zulke besmeurde wezens in zijn herberg, maar een betalende klant weiger je niet? Het leek wel of hij haar niet herkende. Des te beter. Goud overhandigen en dan maar lekker even schoon worden..

Amelia overhandigde het goud en vertrok naar de kamer, waar al spoedig een van de meiden die er werkte de tobbe vulde met warm water. ''Dankje. Het is maar is tijd dat ik schoon word.'' Ze doet de deur op slot als het verlegen meisje de kamer verlaat, en ze kleedt zich uit. De spiegel in de kamer is een evenbeeld van hoe vies ze er uit zag: De lange, vieze lokken kleefden, vol van het oude bloed en de modder. De laarzen gingen maar moeizaam uit, en de aangekoekte modder brokkelde af, over de vloer. De rest van de kleding kwam ook maar moeilijk uit. De pijn en vermoeidheid speelden nu hun parten.

Haar rok raakte de vloer, en ze zag nu de blauwe plekken van de klap die het ondode beest haar had gegeven, toen ze tegen de grond werd geslagen. De plek strekte van dijbeen tot de knie, en haar slanke, lange benen zaten vol met kleine stukjes modder die door haar laarzen en onder haar rok kwamen te zitten. Toen de rest van haar harnas en kleding uit was, zag ze hoe vuil, moe, en gehavend ze er uit zag. Bij de goden... Dat ik niet direct werd opgepakt... En toch... De afgelopen dag heb ik in een sleur gezeten...
Amelia zuchtte, en wreef over de diepe snee in haar arm, en de blauwe plek onder haar rechterborst. 'Water is warm, zal er wel in moeten stappen.' een flauw glimlachje verschijnt op haar gezicht, en ze stapte in het warme bad.

Amelia waste zich rustig, nadat ze een klein uurtje rustig had gelegen, alleen maar rustend. Ze begon met haar haar, gezicht, en schouders. Daarna, haar borsten, de wonden op haar borstkas en arm, en verder omlaag. Ze wreef nadat ze klaar was nog even over de blauwe plek op haar ribbenkast, en een pijnscheut lanceerde zichzeld door haar borstkas. Dat was een flinke klap... Nouja, komende dagen toch geen gevechten. Misschien een sterker harnas? En die rovers ga ik eerst achterna, daarna de dievenbendes. Toen ze uit het bad stapte waste ze haar kleding en laarzen. Er werd op de deur geklopt, en Amelia stond daar naakt. ''Verdorie. Momentje! Kom eraan!'' Ze greep het dunne deken, wat net haar... vrouwelijke delen... beschermde van het zicht, en deed de deur open. Een jongen van misschien 12 á 13 jaar keek op naar de Drow die in een dun deken stond -wat niet heel veel aan het zicht onttrok-
''uh... Uh... Sorry mevrouw. Hier, het eten!'' Hij overhandigde het eten en de drank, of probeerde het, want Amelia had maar één arm vrij. ''Kluns, kom gewoon binnen en leg het maar op het kastje neer.'' De jongen werd vuurrood, en deed wat Amelia zei. Hij wendde zijn blik af, naar de kleding, en keek weg, alsof hij geschrokken was.

Jongens... Die zijn hetzelfde, net als in de Drow-steden. Ze grinnikt wel, hoewel haar altijd is aangeleerd om het niet te doen, als ze iets grappig vond. Mannen waren immers minder.
Rustig zichzelf aankledend, en verder gaan met eten en drinken. Al de tijd die ze had voor ze weer moest gaan slapen, gebruikte ze om te bedenken wat ze ging kopen aan harnas. Er was geen specifiek harnas voor Drowkrijgsters, alhoewel ze vaak uiteindelijk wel een aangepast harnas hadden, specifiek op voorkeur en grootte, zodat ze beter konden vechten, zonder daarvoor echt bescherming kwijt te raken. Een ringmaliën zou haar beter uitkomen dan het leren pantser wat ze had.

Varro klapte verbaasd zijn mond dicht en luisterde beschaamd naar wat Aren te vertellen had. "Goed idee," mompelde hij, toen hij overeind getrokken werd.
Aren had ook gewoon gelijk. Hij moest niet over die kamer praten, want dat was geheim. En natuurlijk at Drakeling geen gnomen, dat had hij toch gezegd? En Aren heeft het ook gezegd. Hij liep stilletjes achter Aren aan, vastbesloten om niet alles te verprutsen door hard te praten als het niet moest, of zacht te praten als het wel moest. Dat het misschien wel erg op zou vallen als hij niets zou zeggen kwam niet in hem op. Bovendien had hij het veel te druk met nadenken over wat Drakeling nou wilde en waarom het zo stiekem moest. Als extra voorzorgsmaatregel staarde hij strak naar de onderkant van Arens staart, zodat hij niet afgeleid zou raken. Tenzij iemand Arens staart afknipt.

Hij keek op toen hij een zacht geklop op een deur hoorde. Verbaasd keek hij naar Arens hand, die de deur voorzichtig aantikte. Tegen de tijd dat hij min of meer bedacht had waar Aren mee bezig was -Oh ja, we moesten niet opvallen- was de centaur weer opgehouden met kloppen.
"Misschien moeten we de deur maar proberen," zei Aren.
Varro keek geschrokken op. Dan wordt hij wakker en is hij vast heel boos omdat we zo veel herrie maakten en we moesten niet opvallen en deuren intrappen valt wel op, en dan zit er geen deur meer in de deuropening en kan iedereen ons horen en zien en..
Compleet vergeten dat het in zo'n geval wel handig was om te zeggen wat hij dacht, bleef hij zijn vriend aanstaren.

Gelukkig viel de hoeveelheid herrie die Aren maakte mee. Of eigenlijk fluisterde hij alleen tegen de deur dat hij open moest gaan.
"Misschien wel ja," fluisterde Varro opgelucht.
Terwijl ze samen voor de deur stonden te nietsen -Aren omdat hij nadacht over het verschrikkelijke leven van een deur, Varro omdat Aren ook stil stond en hij niet wist wat hij anders moest doen- ging de deur inderdaad open. "Kijk Aren, hij luistert!" zei Varro, vlak voordat hij de drakeling in de deuropening zag staan. "Oeps," mompelde hij er meteen achteraan, toen het witte ding hem wel opgevallen was en hij ook weer bedacht had dat hij stil moest zijn.

Vastbesloten om nu niets meer fout te doen glipte Varro naar binnen en ging hij zo zachtjes mogelijk op het bed zitten. Voor de verandering had hij succes en maakte hij inderdaad nauwelijks geluid. Of misschien hoorde hij zijn eigen gestamp gewoon niet, door het gerommel dat op de trap te horen was.
Al snel verscheen er een paar ogen op een harige staart achter Aren, al snel gevolgd door nog vier paar en een net zo harig lichaam. Mriew, tevreden dat het zijn reisgenoten weer gevonden had, trok zijn laatste oog weg voor het sleutelgat van de deur tegenover Omorgals kamer en kwam binnen.

"Je moest stil zijn en niet opvallen!"
Varro probeerde het beest heel streng aan te kijken, maar dat ging wat lastig doordat de staarten alle kanten op vlogen. Dus trok hij het beest aan een pluk vacht naar zich toe, deed hij net alsof er niets gebeurd was en richtte hij al zijn aandacht op Omorgal. "Waarvoor moesten we komen?"

Omorgal krapte zich even in zijn nek, nu hij er even over geslapen had wist hij niet meer zo zeker of hij Varro en de anderen nog wel van zijn missie wilde vertellen. Aan de andere kant had hij ze nu hierheen gehaald en hij hadj eigenlijk geen andere optie. Hij liep naar de deur, sloot hem, draaide zich om en zei: "Luister, ik heb jullie hierheen gevraagd omdat Varro een voorstel deed en daar wilde ik even met jullie over praten. Denk erom dat je geen woord zegt over hetgeen hier besproken wordt." Omorgal keek Aren aan. "Ik heb zoals gezegd een gesprek gehad met Varro en voor ik begin moet jij eerst weten wat we besproken hebben. Namelijk: ik ben een drakeling van Rikara, het huis van de draken en de woonplaats van drakelingen en draconische Tana'ri. Een tijdje geleden kwam een dwerg met de naam Hugin Jongebaard naar Rikara. Dit was voor iedereen op Rikara een grote schok, want we hadden gehoopt dat de buitenwereld was vergeten waar we waren of zelfs dat we bestonden, maar deze dwerg hielp ons uit die droom. Veel bewoners van Rikara wilden dat de dwerg Rikara nooit zou verlaten of zelfs dat hij zou sterven. Maar de raad der ouden besliste anders en liet de dwerg gaan op voorwendsel dat hij beloofde niets over Rikara te vertellen. Velen vonden dit een grote fout en waren bang dat de dwerg zijn belofte zou verbreken. Nu komt mijn deel hierin, iedereen op Rikara respecteert de raad der ouden en doet wat die zegt. Dus we lieten de dwerg vrij, maar men vond dat er toch iets moest gebeuren. Er werd besloten dat iemand op een missie voor Rikara moest gaan om de dwerg op te sporen en dat ben ik geworden. Ik heb me aangemeld en hier sta ik nu." Omorgal haalde even diep adem en ging verder. "Varro stelde net voor om mee te gaan om die dwerg op te sporen. Maar ik moet jullie waarschuwen, dit is geen speurtocht met aan het einde een leuke prijs voor wie het eerste de dwerg vind. Mijn missie is om de dwerg om het leven te brengen voordat er een woord over Rikara tussen zijn lippen door glipt. Een moordmissie, zeg dat maar gerust. Jullie kunnen mee, ik zal hulp nodig hebben om die dwerg te vinden en moet tot het laatste moment uit het zicht blijven om te voorkomen dat hij me ziet en onraad ruikt. Mijn vraag is dus willen jullie dat? Of niet nu ik verteld heb wat de missie inhoud?"

"Houdt daarmee op!" schreeuwde Thistle verontrust toen een lading sneeuwballen haar kant op kwam vliegen. Het grootste deel miste haar compleet, maar het waren er zoveel dat ze, ze onmogelijk allemaal kon ontwijken terwijl ze probeerde zo goed als ze kon naar beneden te fladderen. Één van de sneeuwballen raakte haar in het gezicht en de koude sneeuw droop langzaam via haar kraag langs haar nek steeds verder naar beneden en deed haar rillen. Een andere sneeuwbal suisde vlak langs haar wang en kwam met een harde klap op haar oor terecht die een stekende pijn in haar oor veroorzaakte en een derde raakte haar vleugel waardoor ze niet langer in staat was zichzelf in de lucht te houden en met een plof in de sneeuw beneden haar terecht kwam. Een snerpende pijn in haar knie deed het haar uitschreeuwen en de woede overmande haar.

Voor ze het zelf door had was ze al begonnen met prevelen en stonden er meer dan één Thistle. Er stonden er plots elf wel te verstaan. Dit zou hopelijk de kinderen verwarren en voorkomen dat er nog meer sneeuwballen op haar terecht zouden komen. Met gemak kreeg ze de aanstichter van de belaging in het oog. Voor haar leek de sneeuw omhoog te komen en kleine bollen te vormen. "Nu ben ik!" klinkt haar stem boos vanachter twaalf flinke sneeuwballen die voor haar in de lucht zweven. Haar kleine handje wijst met een ruk in de richting van het jongetje dat als eerste begon te gooien en de sneeuwballen vlogen met grote vaart zijn kant op. De andere Thistle's leken precies dezelfde beweging te maken en de kinderen keken met angst toe hoe de sneeuwballen aan kwamen vliegen. De meesten maakten zich direct uit de voeten, maar het jongetje dat begonnen was werd volledig overrompeld en achterover gedrukt door de sneeuwballen die hem aan alle kanten met grote kracht raakten.

Het werd stil op het plein voor de Lepel. De kinderen waren allemaal weg, allemaal op één na. Het jongetje krabbelde huilend en kermend overeind en strompelde met een streepje bloed dat uit zijn neus kwam zo snel hij kon weg. "En laat ik het niet meer merken dat je onschuldige wezens uit de lucht probeert te gooien!" riep Thistle hem streng na terwijl ze van binnen haar lach in moest houden. Daarna draaide ze zich om en strompelde zelf naar de deur van de Lepel. De andere Thistle's verdwenen hierbij als sneeuw voor de zon.

Met een grote grijns op haar gezicht wandelde Thistle de Lepel weer in waar ze Denutena al snel zag zitten. Ze wist dat Denutena haar actie weer af zou keuren en deed haar best om haar gezicht in plooi te houden zodat de elf niets zou merken en geen vragen zou stellen over wat ze nu weer had uitgespookt, maar het lukte haar niet. Het beeld van de kinderen die zo geschokt waren geweest. De angst van het jongetje dat plotseling zelf belaagd werd. Het deed haar goed, ze voelde zich er lekker bij en dat was te lezen in de grijns die ze niet van haar gezicht kreeg. "Hoi Denutena" zei Thistle op haar vrolijkst terwijl ze met moeite op een barkruk klom en daarna haar broek oplichtte om haar knie te bekijken. Er zat een flinke wond op haar knie van de val. Waarschijnlijk was ze op een steen of iets ander hards geland dat onder de sneeuw verborgen had gelegen. Ze keerde direct naar Han of hij misschien wat water had om de wond schoon te maken en misschien iets om er omheen te binden.

-10 mana spiegelbeeld
-24 mana telekinese (12 stuks á 2 mana per)

Denutena had een poosje met Lazar buiten in de sneeuw gespeeld. De geest was bedroefd dat hij geen sneeuwballen kon maken en gooien, of dat hij geen sneeuwpop kon bouwen. "Wat had je dan verwacht? Je bent een geest, dat moet je niet vergeten, gekkie." Had Denutena lachend geroepen, maar Lazar staarde pruilend naar zijn voeten, die keurig op de dikke laag sneeuw stonden zonder een afdruk achter te laten. De oude man vrolijkte al snel weer op toen Denutena met het idee kwam om een sneeuwpop van hem te maken. "De sneeuw gaat toch dwars door je heen, dus je vormt een perfecte blauwdruk." Beredeneerde de elf. Lazar grijnsde van oor tot oor terwijl Denutena hem vol pakte met sneeuw. Hij kon plezier maken op een manier die níemand anders kon! Af en toe stak hij zijn tong uit naar voorbijgangers, maar verder bleef Lazar mooi stilstaan, als bevroren. Het eindresultaat mocht er wezen. Denutena was geen kunstenaar, maar met een voorbeeld als Lazar over je creatie heen, was het toch een stuk makkelijker. De sneeuwpop was duidelijk te herkennen als Lazar, al had de oude geest nog wel het een en ander op te merken - hij was niet zo bleek, zo krom stond zijn neus helemaal niet, de doodse blik in de ogen paste niet echt bij zijn persoonlijkheid...

Nadat de sneeuwpop klaar was, ging Denutena terug de herberg in om haar kruik te laten vullen met elvenwijn. Het heerlijke goedje was vooral rond deze tijd van het jaar erg populair onder de elven, want één slok was genoeg om de winterse kou uit je lichaam te verdrijven. Thistle? Ik ga even wat inkopen doen, ik zie je straks weer. Denutena had haar gevleugelde vriendinnetje de hele dag nog niet gezien en kreeg ook geen reactie. Denutena negeerde de zorgen die meteen kwamen opborrelen. Waarschijnlijk lag de pixie gewoon ergens te slapen en had ze een eigen kamer genomen. Denutena had Thistle uitgenodigd om bij haar op de kamer te slapen - de twee deelden altijd een kamer als ze samen op pad waren - maar ze had de pixie nergens gezien toen ze vanmorgen wakker werd.

Op het marktplein ging Denutena haar mentale boodschappenlijstje langs. Ze moest weer voorraden hebben voor haar spreuken en het werd tijd dat ze eens een kist aanschafte voor alle spullen die ze meezeulde. Snabbel had zich op Denutena's schouder geplant en keek vrolijk piepend naar de witte wereld en de platgestampte sneeuw van de markt. Het was niet erg druk op het plein, waarschijnlijk stelden de meeste inwoners hun boodschappen uit totdat de sneeuw wat gesmolten was, of het zonnetje tevoorschijn kwam. De stedelingen die wel over het plein liepen, waren zwaar ingepakt in wollen mantels en bonten mutsen. Denutena vond het er gezellig en knus uitzien. In haar hoofd stelde ze zich voor hoe ze een kampvuur op het plein maakte en iedereen warme chocomelk gaf, terwijl een bard mooie verhalen vertelde.

Nadat de elf haar inkopen had afgerond, alles in de kist had gestopt en de kist pootjes had gegeven, ging ze terug naar De Koperen Lepel. Daar zag Denutena net Thistle uit het raam van haar kamer glippen. "Huh? Blijkbaar was Thistle daar wel..." Zei de elf tegen haar ratje en Snabbel piepte. Thistle had stilletjes het raam achter zich dichtgedaan en vloog naar beneden, waar een groep kinderen bezig waren met een sneeuwballengevecht. Lazar stond ernaast te gieren dat mensen naar zijn sneeuwpop moesten kijken, maar de geest wel door iedereen genegeerd. "Kom! We gooien er sneeuwballen naar!" Hoorde Denutena de stem van een jongetje door de straten galmen en ze keek snel naar Thistle. De pixie had haar niet gezien, maar hield haar aandacht bij het groepje kinderen en de sneeuwballen die al snel op haar af kwamen vliegen.

"Oh, die arme kinderen..." Mompelde Denutena tegen het witte pluizenbeestje op haar schouder en ze liep stilletjes naar de voordeur van De Koperen Lepel toe. De elf maakte zich weinig zorgen om haar gevleugelde vriendinnetje, de pixie kon goed voor zichzelf opkomen. Nee, de vraag was hoe goed de kinderen er vanaf zouden komen. Denutena glipte naar binnen en liep naar de bar toe. "Hallo, Han. Zou je misschien mijn waterkruik voor me willen vullen?" Dat wilde de barman inderdaad wel doen. Met een volle waterkruik ging Denutena aan een tafeltje bij het raam zitten en keek naar buiten, waar ze nog net zag hoe Thistle een groep klonen tevoorschijn had getoverd en met magie een hele lading sneeuwballen op de onruststoker afvuurde. De andere kinderen waren bang weggerend voor de wraakzuchtige pixie, maar de jongen die de aanval op de pixie was gestart, lag nu begraven onder een hoop sneeuw. Denutena grinnikte, totdat het jochie weer tevoorschijn kwam met een bloedneus. "Nou... Tenminste is het slechts een bloedneus." Mompelde de elf.

Thistle kwam weer binnen en Denutena glimlachte vrolijk naar haar toen ze de enorme grijns op haar gezicht zag. "Heej, Thistle. Heb je lekker buiten gespeeld?" Vroeg Denutena. Thistle kon wel van haar gezicht aflezen dat Denutena de gebeurtenissen mee had gekregen, maar het was niet helemaal duidelijk in hoeverre de elf het afkeurde. Aan de ene kant, het was uiteraard verkeerd om kinderen pijn te doen, maar aan de andere kant, ze hadden Thistle ook verwond en het was niet ongebruikelijk voor jongens om zo wild te spelen dat er gewonden vielen. Toen Thistle om wat water en verband vroeg, gebaarde Denutena naar Han dat dat niet nodig was. In plaats daarvan, viste Denutena het symbool van Tierna tevoorschijn met met een paar woorden legde ze haar hand voorzichtig op Thistle's knie. De schaafwond begon te tintelen en trok vervolgens al snel weg.

Nadat Thistle weer zo goed als nieuw was, opende Denutena haar kist en begon deze eens rustig in te richten. "Ik ga straks naar meester Laihmus toe. Door die grote spinnen heb ik nog niet de kans gehad echt met hem te praten." Vertelde ze de kleine pixie over haar plannen. "Daarna wilde ik naar het Mystieke Woud gaan, stenen en hout zoeken voor wat spreuken en om een boog en pijlen te maken. En wat zijn jouw plannen? Ga je mee, of ga je met je gilde bezig?"


-69,5 goud voor houtbewerkingsgereedschap, hakbijl, materiaal voor pees, simpel slot met sleutel, 2 hazenpootjes, stukje doek, 5 stokjes wierook, gedroogde vrouwenmantel, grote kist, kleine kruik, 5x lint van 20cm, 5 glazen minipotjes

-10 mana voor Lopende Kist, Heling

Varro wiebelde zijn benen heen en weer, en kneep Mriew gespannen in zijn staart. Begin nou! De drakeling liep, naar Varro's zin, veel te langzaam naar de deur, sloot deze net zo langzaam, draaide zich ook niet al te snel om en leek pas na een eeuwigheid te beginnen met vertellen. Zelfs toen vond hij het eerst nog nodig om te vertellen wie hij was. Dat wist ik al..
Gelukkig duurde de herhaling niet erg lang.
Varro staarde Omorgal afwachtend aan. Hij zat nog steeds doodstil op het bed, met uitzondering van zijn benen, die steeds sneller heen en weer zwaaiden. Hij hield zijn adem in terwijl Omorgal zijn plan uitlegde, en knikte enthousiast aan het einde van elke zin.

Aan het einde van Omorgals verhaal ademde hij opgelucht uit, en sprong hij van het bed af. "Ik wil wel mee," grijnsde hij, voor het geval dat dat nog niet duidelijk was. "Je valt veel te veel op als drakeling, je kan nooit in de buurt komen van die dwerg. Die gaat er vast al vandoor zodra hij je alleen maar rúikt."
Hij, Aren en Mriew waren ook niet de meest onopvallende figuren, maar ze waren in ieder geval geen drakelingen. "En ik weet hoe je kan inbr.." Halverwege klapte hij zijn mond dicht, terwijl hij zijn zin in gedachte afmaakte. eken, en stelen, sluipen en verstoppen..
"Gnomen kunnen best stil zijn!" ging hij in plaats daarvan verder. "En Aren ook wel, toch?" Hij keek zijn vriend hoopvol aan. Eigenlijk wist hij nog geeneens of die wel mee wilde, daar was hij gewoon vanuit gegaan. "Jij gaat ook mee toch? Aren?" vroeg hij voor alle zekerheid, terwijl hij alvast naar de deur toe liep. "Zullen we dan maar gaan? Waar beginnen we?"