Demnia

Varro trok moeizaam zijn ogen open en worstelde zich uit zijn dekens. "Aren?" vroeg hij zachtjes, om te controleren of de centaur nog sliep. "Aren?"
Er kwam geen reactie, dus krabbelde hij langzaam overeind en duwde hij met zijn voet in Aren's zij. "Aren!" zei hij weer, nu iets harder. Terwijl hij op antwoord wachtte viste hij zijn schoenen van de grond en trok deze aan. "Was je soms van plan om altijd te blijven slapen?"
Ik heb honger...

Het liefst zou Varro nu naar beneden zijn gegaan om iets te eten te halen, maar hij was niet van plan om de centaur alleen te laten: Niet alleen was hij bang dat zijn vriend verdwenen zou zijn als hij terug zou komen, er zou dan ook niemand zijn om hém te redden als er weer iemand binnen zou komen om hem mee te nemen.
En er is maar een waakMriew.

"Aren!" Hij schudde nu aan de schouder van zijn vriend. "Kom op, ik wil eten!"
Hij pakte Mriew alvast bij een staart en gaf er een korte ruk aan. Het oog waar Varro aan had getrokken vloog open, kwam vlak voor de gnoom zweven en staarde hem niet al te vrolijk aan. Varro staarde net zo hard terug. "Kom jij ook?" vroeg hij aan het oog.
Eigenlijk had het oog niets te kiezen, want of het nou wilde of niet, Varro trok het alvast mee naar de deur, het dier dat erbij hoorde er achteraan. Daar wachtte hij op Aren, zijn hand al op de deurklink.

De halfling kwam stampend de stal weer in, de ontsnapte ezel achter zich aan. Hij was, nadat hij op de grond beland was, snel weer overeind gekrabbeld en de stal uitgestormd om het dier te vangen. Zo te zien was dat niet zonder problemen gegaan, ze zagen er beiden wat verfomfaaid uit. "Stomme beesten," mompelde hij, terwijl hij wat modder uit zijn haar veegde en de plukjes die recht overeind stonden enigszins probeerde te fatsoeneren.
"Stomme, ellend..." Zijn gemopper stierf weg toen hij de fee op Cataya's hand zag staan. "Jij weer?" De halfling kwam vlak voor de hand staan, zijn hoofd ter hoogte van Fyr. Als dat niet zo geweest was had hij zich vermoedelijk naar voren gebogen, maar gezien zijn lengte was dat vrij overbodig.

"Heb jij die chaos veroorzaakt?" Hij kneep een oog een stukje dicht, hield zijn hoofd schuin en keek de fee indringend aan. Hij zweeg even, en probeerde te bedenken wat hij met haar moest doen. Blijkbaar was ze niet zo makkelijk af te schudden als hij gehoopt had, en hij had ook geen zin in een reis vol toevallige 'ongelukjes'. "Daar ben je wel goed in he?" Hij grijnsde en wachtte af wat Fyr te vertellen had.

Gapend werd Thistle wakker. Ze had veel te lang en vast geslapen en hierdoor was ze niet goed uitgerust. Knorrig krabde ze op haar hoofd door haar warrige haren. Met de warme deken om haar heen geslagen keek ze een tijdje dromerig voor zich uit terwijl ze zo nu en dan gaapte en ze wilde net op gaan staan om te kijken of haar kleding al goed gedroogd was toen ze Denutena hoorde. Een drakeling? Dat lijkt me een vreemd ding. Weet je heel zeker dat er geen geintje met hem is uitgehaald? Een staaltje veranderingsmagie met de permanent spreuk bijvoorbeeld? Ze giechelde bij de gedachte. Een vreemd draakachtig gezicht dat een mix van wanhoop en verbazing verraadde kwam voor haar geestesoog.

Maar... als hij je niet mag... waarom genees je hem dan? Laat hem lekker in zijn sop gaar koken. Aardig doen tegen wezens die zich toch al niet vriendelijk naar je opstellen heeft totaal geen nut. Of heb je er een goede reden voor? Misschien wil de dierentuin hem wel van je kopen stuurde ze erna naar haar vriendin. In haar hoofd vond ze het al een geweldig plan. Wie weet wat de dierentuin zou betalen voor zo'n drakending.

Ze speelde even met die gedachte, totdat ze zich besefte dat ze zich toch echt moest aankleden als Denutena zo hierheen zou komen. Dus sprong ze op en voelde haar kleding. Het was nog licht vochtig en koud, maar ze had weinig keuze dan het aan te trekken. Ze kon niet langer wachten tot het helemaal droog was. Ze zou er wel rekening mee houden dat ze niet eerder naar buiten, de koude straten op zou gaan voor het droog was. Het was misschien verstandig om nu eerst te verhuizen naar de warmte van de gelachkamer beneden. De kamertjes in de Lepel stonden er nu niet om bekend om je goed warm te houden in de winter. Het was enkel een schamele beschutting voor de koude wind en de nattigheid van buiten. De kou zelf wist zich wel door de kieren en spleten te wurmen.

Snel verzamelde Thistle al haar spullen en verplaatste zich naar de gelachkamer op de begane grond. Het leek vrij rustig op dit moment van de dag. Ze glimlachte vriendelijk naar Han die al druk bezig was en klom met moeite op één van de barkrukken. "Goedemorgen Han" begon ze vrolijk, "Nu ben ik al een tijdje niet meer geweest. Nog nieuws uit Demnia stad?" vraagt ze geïnteresseerd hopende dat hij wat interessante verhalen te vertellen had om de tijd van het wachten wat te doden.

Klak. De rechtervoet van Griswald Fiervol voegde zich bij de drie die parallel langs de bar stonden. Niemand in de zaak keek op van zijn ontbijt en Han had meer aandacht voor het sop in een bierpul – maar voor Griswald was die doffe klank een mokerslag. Drie dagen lang hadden zijn oren het gekateklop doorstaan van te haastige hoeven. Ze waren gewend geraakt te luisteren naar het in hoog tempo ritmisch afwikkelen van zijn benen. Kateklop. Kateklop. De kadens van hoef op steen stond gestanst in zijn oren – en zojuist was daar de laatste klop. Stilte.

Tijd voor bier.

“Zeg, kompaan de waard, een kruik aangelengd gerstenbier alstublieft. Gezwind, mijn lippen zijn droog van de reis.”

Aren hoorde Varro echt wel praten, maar had helemaal geen zin om te doen wat de gnoom van hem verlangde. 'Natuurlijk ben ik dat van plan.' mompelde hij dan ook toen Varro opperde of hij dan maar altijd wilde blijven slapen. Een seconde later besefte hij dat hij nu niet meer kon doen alsof hij sliep.
Dat heb ik niet gezegd, hoor je? Ik heb helemaal niks gezegd en ik slaap gewoon nog...

Ondanks Varro's overtuigingen kon de gnoom zijn gedachten niet waarnemen. Hij zat er zelfs niet in de buurt.
'Ga dan eten.' mompelde hij. 'Je ziet toch dat ik slaap?'
Op dat moment stond ook Seidr op. Het woord 'eten' scheen een soort magisch effect op haar te hebben. Aren glimlachte in zijn hoop kussens en krabbelde toen ook maar overeind.
'Denk je dat we die hoop dekens moeten opruimen?' vroeg hij zodra hij goed en wel op zijn benen stond. 'Of zullen we het zo laten liggen?' hij liet zijn blik door de kamer glijden. 'Ach, zo ziet het er ook wel mooi uit.' Hij had nooit zo van opruimen gehouden.

Omlaag de trap op ging iets lastiger dan omhoog. Hij stootte een paar keer zijn hoofd en pakte voor de zekerheid een staart van Mriew vast, al zou dat niet veel helpen. Maar Mriew zat met zijn andere staart weer vast aan Varro en dat zou misschien wel uitmaken. Hoewel Varro wel een vreemd talent voor omvallen leek te hebben.
Ze kwamen echter heelhuids beneden aan. Hij knipperde even met zijn ogen voor hij naar de bar toe liep. Han werd op dat moment al door twee anderen aangesproken, dus besloot hij even te wachten.
'Als je honger heb, mag je wel iets uitzoeken.' mompelde hij tegen Seidr. Hij keek om zich heen. Het was wat rustiger dan de vorige dag en er was nergens een gemene wachter te zien. Even liet hij zijn blik op de centaur rusten en hij glimlachte. Het was lang geleden dat hij een andere centaur had gezien, heel lang geleden.
Toen kreeg hij de pixie in het oog en zijn glimlach werd nog breder. 'Hoi Thistle!' riep hij uit. Hij zwaaide vrolijk met zijn hand, Mriews staart nog steeds vast houdend. Het moest een wat vreemd gezicht zijn, de zwiepende ogen, maar daar was hij zich nauwelijks van bewust.

Varro keek Aren onderzoekend aan. De centaur zag er inderdaad wel een beetje uit alsof hij sliep. "Oh ja, ik zie het. Maar kom je toch mee?" Dan wordt hij maar wakker, ik ga niet alleen naar beneden!

Gelukkig was hij wel zo vriendelijk om echt wakker te worden. "We moeten wel opruimen ja," antwoordde Varro, maar voordat hij daarmee kon beginnen was zijn vriend al verdwenen. Varro keek vertwijfeld van de deur waardoor Aren net verdwenen was naar de zooi op de grond. Opruimen komt later wel, besloot hij, zodra het tot hem doordrong dat zijn vriend van plan was om zonder hem naar beneden te gaan. Hij sloeg de deur achter zich dicht en rende de gang door, richting de centaurkont die een eindje voor hem probeerde van de trap af te lopen.

Aren was misschien beleefd genoeg om te wachten tot Han klaar was met andere klanten, Varro was dat niet. Of om precies te zijn, hij was niet beleefd genoeg om te wachten tot de andere klanten klaar waren met Han. Een reuzeAren!
"Kijk Aren, die lijkt op jou!"

De twee centaurs hadden te veel overeenkomsten om het wezen gewoon maar daar te laten staan en te negeren: Vier benen, haar, een staart, twee armen, hoofd er op.. En hij staat ook aan de bar, net als Aren! Dat hij Aren eigenlijk niet in de koperen lepel ontmoet had, maar ergens op een vreemde en veel te warme plek, was nu niet erg belangrijk. Dat alle centaurs vier benen, haar, een staart en een hoofd hadden ook niet.
Er staat een centaur aan de bar en hij lijkt op Aren!

Varro liep nieuwsgierig op de tweede centaur af en stak zijn neus bijna in de vacht van het wezen. "Maar deze heeft geen takjes in zijn haar," mompelde hij. Blijkbaar leek hij toch iets minder op zijn vriend dan op het eerste gezicht geleken had.
"Hij is ook een stukje groter.." Varro klom op kruk naast het halve paard en boog zich voorover. Zijn vingers streken door de dikke vacht en pulkten af en toe aan stukjes vuil. Het wezen zou het misschien een beetje raar vinden, een gnoom die plotselig aan zijn vacht zou gaan plukken en trekken, maar dat was wel het laatste waar Varro aan dacht.
"Hij is wel een beetje vies.. Maar niet zo vies als jij." Hij plukte nog een keer aan de grijze vacht en draaide zich om naar Aren. "Hoort hij bij je familie in het bos?" vroeg hij nieuwsgierig, "Misschien weet hij ook wel waar je bos is en kan hij ons er naartoe brengen!"

“Een moment.” Griswald hief de pul naar zijn mond en liet de drank naar binnen glijden. Het effect op zijn lichaam was direct te merken: zweetdruppels die het vocht niet hadden gehad om te verschijnen deden zijn armen glimmen en zijn buik ontspande. Na die eerste slok die het bier in zijn hand halveerde, keek de centaur om zich heen. Wanneer de reis een rechte weg is en er geen tijd is voor het landschap, zetten je ogen twee kleppen op. Maar nu, dankzij het bier, kreeg de periferie weer vorm en zag hij een centaur. ‘Aan de stad gewend’, dacht Griswald, ‘Hij is een stuk kleiner en mist de kracht die de jongelingen van onze kudde ontwikkelen.’

Hij zette zijn bier op de toog en richtte zich tot de barman:

“Duizendmaal dank, heer. U dacht dit bier aan een avonturier te schenken, maar, al wekt mijn huidige staat gewis die indruk, de bonnefooi, die trekt mij niet. Ik bereikte uw stad niet op zoek naar het grote geluk, nee, ik ontvlucht juist een ramp. Er was geen ruimte, mijnheer – onze thuisvelden worden het territorium van aardmannen en kleibenen. Er was geen ruimte, maar er is geloot door onze leider. Acht volwassen mannen werden verkozen en elk van hen moest in een van de windrichtingen galopperen op zoek naar hulp. U en uw stad bevinden zich een driedaagsmars ten noordoosten van mijn geboortegrond...”

Griswald werd in zijn verhaal onderbroken doordat een van de bargasten zijn neus door zijn haren woelde. 'Een raar gebruik', dacht hij, maar hij was al gewaarschuwd door de Leider dat de stad vreemde snuiters behuisde. Hem was geleerd zich genadig op te stellen, ook al kon de gnoom zijn smerige neus niet uit de buurt van zijn billen houden.

"Het bos?", vroeg Griswald, "Als je doelt op de stapel eiken te zuiden van de stad, dan ben ik doorheen gekomen. Een rechte lijn vooruit, zodra je de deur hier uitgaat, simpelweg je neus volgen." Hij keek naar de (in zijn ogen) jonge centaur. "Mijn naam is Griswald Fiervol. Bent u een stadveulen?"

Aren staarde niet-begrijpend naar Varro en vroeg zich af wat er mis was met diens ogen. 'Hij lijkt op mij? Hij lijkt helemaal niet op mij!' Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op in de richting van Griswald en wilde zich weer omdraaien toen Varro diens vacht begon te onderzoeken. Hij fronste zijn voorhoofd en staarde naar het puntje van Varro's hoofd. Wat voor gestoorde gedachten moesten daar in huizen, dat hij op het idee kwam ongevraagd aan iemands vacht te plukken, alsof het een schaap was! Hij was dan wel lange tijd niet meer in de buurt van andere centaurs geweest, een beetje gevoel in omgang had hij nog wel. Hij kon zich in ieder geval geen enkel exemplaar herinneren dat een dergelijke kennismaking van roodharige gnomen prima vond.
Behalve hijzelf dan.

'Varro, wat...' mompelde hij, maar hij slikte zijn woorden in en vroeg zich af of het wel zin had zijn vriend te vragen waar hij mee bezig was. Griswald scheen niet te ontploffen en er vlogen ook geen boos weggeschopte Varro's door de herberg heen.
Hij negeerde Varro's vraag of de centaur familie van hem was - natuurlijk niet - en stapte voorzichtig naar de twee toe. Mriews ogen wiebelde nog steeds in zijn hand, de rest van het beest scheen zich te vermaken door zijn andere ogen langs schone bierglazen te laten zweven. Hij bewoog ze steeds schokkerig heen en slaakte een paar vreemde geluidjes. Het beest had blijkbaar nog nooit van een spiegelbeeld gehoord.

'Niet dat bos...' mompelde hij zachtjes. Hij wreef in zijn ogen. 'Een ander bos. Doet er niet toe.'
Een beetje chagrijnig keek hij naar Varro. De opmerking over 'een stapel eiken' probeerde hij te negeren. Alsof een bos uit alleen maar eiken bestaat. Hij knikte de andere centaur wrang toe, maar enkele seconde later had zijn gezicht de gebruikelijke grijns alweer terug. 'Ik ben Aren. En dat is Varro. En dat is...' hij trok snel een van Mriews ogen weg voor hij het stel in de glazen zou duwen. 'Dit is Mriew.' De ogen wiebelde weer heen en weer. 'En ik ben ben helemaal geen stadsveulen. Ik houd niet van steden. Ze stinken.'

OC: Voor de beeldvorming: omschrijving van Mrieuw staat op het blad van Roodvos

'Stinken?', dacht Griswald en meteen merkte hij het. Niet alleen zijn ogen hadden kleppen opgehad omwille van de missie, maar zijn neus ook. Die vriendelijke herbergier mocht wel eens de wind door zijn zaak laten waaien. Dit rook te veel naar de verkeerde soort wind.

"Niet hiervandaan dus." Maar zeker ook niet van de steppe: een bergleeuw of een jachtlems zouden hem zo te pakken krijgen "Zou ik zo vrij mogen zijn u te vragen welk lot u hier gebracht heeft? Was er honger in uw kudde en had uw Leider geen acht volwassen mannen voor handen?"

Als het probleem van mijn kudde universeel is, gaat het zwaar worden een oplossing te vinden voor de aardmannen. Behalve chargeren natuurlijk, oh, een glorieuze veldtocht kon het oplossen. Terwijl deze gedachten door Griswalds hoofd gingen, keek hij naar de twee huisdieren van Aren. Wat een vreemd wezen was die ene toch. Hoewel hij van uiterlijk schoon kon genieten, wilde hij voor geen goud zijn benen inwisselen voor extra kijkers.

Al snel merkte Varro dat de centaur niet alleen op Aren leek, maar dat hij ook nog eens mooie verhalen kon vertellen. "Aardmannen en kleibenen?" vroeg hij, dwars door Griswalds mooie verhaal heen.

Een stapel eiken ten zuiden van.. Varro probeerde te bedenken waar het zuiden was. Toen dat niet lukte kneep hij zijn ogen een stukje dicht en beeldde hij zich een kompas voor, in de hoop dat die aan zou geven aan welke kant het zuiden was. Het denkbeeldige kompas werkte uiteraard niet. Best raar eigenlijk.
"Waar is het zuiden dan?" Varro voelde aan zijn neus om te controleren of het ding wel vooruit wees. "Maar ik ga toch altijd achter mijn neus aan, ook als ik niet rechtdoor ga?" mompelde hij verbaasd. Wat praat hij raar.. Zouden ze allemaal zo praten, in die stapel eiken van hem? Hoe ziet dat er eigenlijk uit, een stapel eiken met een hoop centaurs er in? Hij staarde afwezig naar Mriew terwijl hij nadacht over stapels eiken met centaurs er in. Ze leken steeds ingewikkelder en raarder te worden, tot de centaurs allemaal geesten waren omdat ze anders niet door de eiken heen konden lopen, maar hij de blijkbaar-een-geest-centaur net wel aangeraakt had waardoor het een soms-een-geest-centaur moest zijn. Stapels eiken met centaurs zijn gewoon heel raar. Net als hijzelf. Wat eigenlijk wel logisch is, omdat hij een van die centaurs uit de stapel eiken is. Dus..

Varro zette zijn gedachten stop toen hij merkte dat het over Mriew ging. "We hebben hem in het bos gevonden, waar hij een heleboel feeën op wilde eten die wij probeerden te redden, maar ze vielen ons aan en daarom moesten we beloven dat we hem mee zouden nemen uit het bos, zodat hij geen feeën meer kon eten," begon hij aan een langdradig en onbegrijpelijk verhaal over Mriew.

Seidr was inmiddels op een kruk geklommen en had zwijgend toegekeken. Ze had niet gereageerd op Arens verzoek om iets te eten: In plaats daarvan zat ze nog steeds onbewogen op haar plek en keek ze verwonderd naar al het eten dat in de herberg aanwezig was. Vermoedelijk was het stuk voor stuk lekkerder dan alles wat ze de afgelopen tijd gehad had.

OC: Nog een oc! :D Seidr is een klein vrouwtje, vermoedelijk een halflingkruising of iets in die trant. Ze stinkt verschrikkelijk. Verder hebben we geen rare verrassingen meer op sleeptouw.